ଖରା

ତୁମେ ଏତେ ଶୋଷିଲା କାହିଁକି?

ସବୁଥର ତ ଆସ ହସିହସି

ଆନନ୍ଦ ମନରେ,ନୁହେଁ ।

ଆଜି କିନ୍ତୁ

ଭରପୂର ମାରିବାରେ ମଗ୍ନ

କାହାକୁ ବି ଛାଡୁନ ସମ୍ମଖେ ପାଇଲେ

ଘରୁ ବାହାରିଲେ ହିଁ କବଳିତ।

ଏତେ ମାଡ଼ ଯେ 

ତାଳରୁ ତଳିପା ଖାଲି

ଜଳି ଯାଉଛି ହୁ ହୁ

ପୋଡି଼ ଯାଉଛି ତନୁମନ।

ଖରା !

ତୁମେ ନିଶ୍ଚୟ ଦାତା

ସୁଆଦିଆ ଫଳକୁ ବାଣ୍ଟୁଛ

ମନ ଓ ଗହନକୁ ଚହଲାଅ

ଯେମିତି ସମୁଦ୍ରର ତରଙ୍ଗ

ପବନର ଗୀତ ନୀରବତା।

ତୁମ ଅବଦାନରେ ତ

ଦୀର୍ଘ ଭବିଷ୍ଯତ କାମନା 

ଯିଏ ବର୍ଷାରେ ବି 

ଭିଜିଭିଜି ଆହାର ଯୋଗାଏ

ତା ପାଇଁ ହିଁ

ଏ ଶୁଭ ଆସର।

ତୁମେ ଭଲ ଓ ମନ୍ଦର ସମ୍ମିଶ୍ରଣ

ବିଲକୁଲ ମନ୍ଦ କହିବି ତ 

ପାପ ହିଁ ବୋହିବି।

ସୁତରାଂ 

ହେ ଖରା !

ତୁମେ ଆସୁଥାଅ ଗହଳ ଲଗାଇ

ବରଯାତ୍ରୀର ଶୋଭାଯାତ୍ରା ପରି।