କେବେ ଯିବ ଏ କରୋନା

ବରଷେ ପୂରିକି ଦୁଇ ମାସ ହେଲା

ଯାଉନାହିଁ ଏ ଧରା ଛାଡିକି,

ଭାବୁଛି ବୋଧେ ତା' ସଂସାର ବାନ୍ଧିବ

ଏ ମଣିଷ ସଂସାର ଭାଙ୍ଗିକି ।

ଯିବ ଯିବ ବୋଲି ଏତେ ଦିନ ହେଲା

କାୟା ତା' ବିସ୍ତାର କରୁଛି,

କେତେ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ଦେଇ ଚାଲୁଛି ଯେ

ଦୟା ଭାବ ତା' ଭୁଲି ଯାଉଛି ।

ଏ ମାନବ ଜୀବନ ହେଲା ଏବେ କ୍ଷଣ

ପ୍ରତିକ୍ଷଣେ ସେ ଏବେ ମରୁଛି,

ଭଙ୍ଗା ଘଟରୁ ପାଣି ବୋହିଗଲା ପରି

ଆୟୁ ତା' ସରି ସରି ଯାଉଛି ।

ଦେଖୁନି ସେ ସୁଖ, ଦେଉଅଛି ଦୁଃଖ

ଅଜଣା କେବେ ସେ ଯିବରେ,

ସମୟ ସ୍ରୋତରେ ସଭିଙ୍କ ଜୀବନ

ବାହି ନେଉଛି ତା' କାନ୍ଧରେ ।

ଦେଶରୁ ରାଜ୍ୟକୁ, ରାଜ୍ୟ ସହରକୁ

ବ୍ୟାପି ବ୍ୟାପି ସେ ଗଲାଣି,

ସେଥିରେ ତା' ଭୋକ ମେଣ୍ଟିଲାନି ବୋଲି

ଗାଁକୁ ବି ସେ ଆଉ ଛାଡ଼ୁନି ।

ଏତେ ଦିନ ହେଲା ଏକ ବର୍ଷ ହେଲା

କେବେ ଯିବରେ ଏ କରୋନା,

ଥକି ସାରିଲାଣି ବିଜ୍ଞାନ ତ ଏଠି

ଭାକ୍ସିନକୁ ସେ ଆଉ ମାନେନା ।

ଉଜାଡି ଦେଲା ଆମ ଶିକ୍ଷା ବ୍ୟବସ୍ଥାକୁ

ଛଡାଇ ନେଲା ଆମ ଜୀବିକା,

ଜିଇଁବାର ସବୁ ରାସ୍ତା ବନ୍ଦ କରି

କି ସୁଖ ପାଉଛି କରୋନା ।

କୁଢ଼ କୁଢ଼ ଶବ ଗଦା ଯେ ହେଲାଣି

ଶବ ଦାହ ପାଇଁ ଜାଗା କେଉଁଠି,

ଜୀବନକୁ ସେତ ନର୍କ କରିଲାଣି

ବଂଚିବାର ରାହା ମଲାଣି ।