କେବେ ସେ ମା କେବେ ସେ ମାଟି

ମା ଓ ମାଟିର ଦୁଃଖକୁ

କିଏ ବୁଝିଛି ?

ସବୁ ସହିପାରେ ବୋଲି ତ

ସେ ଧରିତ୍ରୀ l

ନିଜର ବକ୍ଷ ଚିରି

ଏ ଜଗତ ହସେଇଛି

ପୁଲ ଫଳରେ ଭରିଛି

ପଲ୍ଲବୀତ ବୃକ୍ଷରାଜି

ପକ୍ଷୀର କାକଳୀ

ନଦୀ ଝରଣାର

କୁଳୁ କୁଳୁ ସ୍ୱର ଭିତରେ

ନିଜକୁ ହଜେଇଛି

ହେଲେ ନିଜପାଇଁ

କିଛି ଚାହିଁଛି  l

ଏ ଜଗତ ପାଇଁ

ନିଜ କଥା ଭୂଲିଛି ସେ

ଆମ ହସରେ କେବେ

ହସ ମିଶେଇଛି

ଆମ ଲୁହରେ

ସେ ଅଧିକ ଭିଜିଛି

ଆମମାନଙ୍କ ଭିତରେ

ନିଜ ପରିଚୟ ଖୋଜିଛି

ସେଇ ତାର ସାର୍ଥକତା l

କେତେ ଝଡ ସେ ସହିଛି

ବନ୍ୟାର ବିଭିଷିକା ଭିତରେ

ଛଟପଟ ହେଇଛି

କେତେ ତୋଫାନ୍

ତା ତନୁକୁ ଖିନଭିନ୍ କରିଛି

କେତେ ବର୍ବର ହୃଦୟହୀନ

ବାହ୍ୟ  ଶତ୍ରୁଙ୍କୁ ସେ ସାମ୍ନା କରିଛି

ତଥାପି ତା ସନ୍ତାନ ଉପରୁ

ସେ ଭରସା ହରେଇନି l

ପୁ୍ନଶ୍ଚ ନିଜକୁ ସଜାଡିଛି

ଆଖି ଲୁହରେ

ସେ ହସ ମିଶେଇଛି

କେବେ ସେ "ମା" ତ

କେବେ ସେ "ମାଟି" 

ଆମ ମନ ଭରିବାର

ପଣ କରିଛି l