କବିତା ଓ ପୂର୍ଣ୍ଣତା

ନଈ ହୋଇ

ବହିଯାଏ କବିତା

କିଏବା ଯୁଟେଇ ପାରିବ ସାହସ

ତା'ର ପଥ ଓଗାଳିବ,

ତା'ର କଳ କଳ

ଛଳ ଛଳ ସ୍ଵର

ଭେଦିଯାଏ ଯାତନାର

ଦୁର୍ଭେଦ୍ୟ ପାହାଡ଼ ।

ସତରେ ...

ପାହାଡ଼ଟା

କେତେ ଯେ ନିର୍ଦ୍ଦୟ

କବିତାର କୋମଳ ତନୁକୁ

ସେ କଳଙ୍କିତ କରେ,

ମଥାରେ ଧରି

ସବୁ ପ୍ରତାରଣା

'କବିତା' ତା'ର

ଅସରନ୍ତି କ୍ଷୁଧାରେ

ଡେଇଁଯାଏ ଯେତେ ସବୁ

ଲାଜର ଲକ୍ଷ୍ମଣ ରେଖା

ଅବା

ବିଷାଦର ବିଭୀଷିକା ।

ସେ କେବେ ସାଜେନାହିଁ

ଧ୍ବଂସର ଧୂମକେତୁ,

ସେ ନୁହେଁ

ଧୂ ଧୂ ଖରାରେ ଜଳୁଥିବା

ଖଇଫୁଟା ଖରା ।

ସେ ତ ପ୍ରେମର

ନୀଳ ଢେଉ ମାଳା,

ଅସୀମ ତୃଷାରେ

ଜଳୁଥିବା ଜୀବନକୁ

ସେ ଦିଏ

ପରିତୃପ୍ତିର ପୂର୍ଣ୍ଣତା ।।