କବିତା ଓ କଲମ

ବଦଳାଇଦିଏ ଇତିହାସ

ଶବ୍ଦମାନଙ୍କୁ ଓହ୍ଲାଇ ଆଣେ ପୃଥିବୀକୁ

କରିନିଏ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆପଣାର

ଦିବ୍ୟ ଆଲୋକର ବର୍ତ୍ତୁଳା ଧରି

ଚାଲିଥାଏ ସେ ଘଞ୍ଚ ଅରଣ୍ୟରେ ।

ପବିତ୍ର ଝରଣା ପରି ଲମ୍ଫଦିଏ

ଉଚ୍ଚ ପାହାଡକୁ କାଟି କାଟି

ପହଞ୍ଚି ଯାଏ ଅନ୍ତରର ଚେତନା ସିନ୍ଧୁ ପାଶେ

ମହାଯୁଦ୍ଧେ ଲୋଡାନାହିଁ ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର

ଏକା ଏକା ଯଥେଷ୍ଠ ରଣାଙ୍ଗନେ ।

ଶବ୍ଦତୀର କାଟିପାରେ କଲିଜାକୁ

ଚଢାଇନିଏ ପଙ୍ଗୁକୁ ହିମାଳୟ

ମୂକ ଅନର୍ଗଳ କହିପାରେ

ହିଲ୍ଲୋଳିତ ହୁଏ ଜଡରୁ ଚେତନ 

ମନେ ଭରିଦିଏ ଆଶାର ନୂଆ କିରଣ ।

ଭିଡି ମୋଡି ହୁଏ ଜନ୍ମ ନେବାକୁ

କବିତାଟିଏ କବିର ଚେତନା ଗର୍ଭାଶୟରୁ

କଇଁଚ ପରି ଅଧା ବେକ କାଢି

ପୁଣି ଲୁଚିଯାଉଥାଏ କେଉଁଆଡେ

ମନେ।ଭରିଦିଏ ଅଦ୍ଭୁତ ଶୀହରଣ ।