କବିତା ମୋ ପ୍ରେମ

କବିତାରେ ଖୋଜେ

  ମୋ' ପ୍ରିୟ ପ୍ରେୟସୀ,

  କବିତାରେ କଳ୍ପେ ମାଆ ।

କବିତା ଯେ ମୋର

  କଳ୍ପନାର ରାଣୀ

   ମୋ' ନିଃସ୍ୱ ଜୀବନ ସାହା ।

କବିତା ହିଁ ମୋର

  ସଖା ସହଚର

   ବଦାନ୍ୟ ବନ୍ଧୁର ସ୍ୱର ।

ହସିଥାଏ ନେଇ

  ଖେଳିଥାଏ ନେଇ

  ତା' ଉନ୍ମେଷ ଉପହାର ।

   

କବିତାରେ ଦେଖେ

   ଜହ୍ନର ଜୋଛନା

    ସରଗର ପାରିଜାତ ।

ଭଗ୍ନ କୋଣାର୍କର

  ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ଇତିହାସ

   ପୁଣି,ମୋ' ସ୍ମୃତି ସୁବାସ ।

ବେଦର ବର୍ଣ୍ଣନା

 ଗୀତାର ଗାମ୍ଭୀର୍ଯ୍ୟ

  ମୋ'କବିତା କଳ୍ପଲତା ।

ଗଙ୍ଗା ପବିତ୍ରତା

 ଯମୁନା ଶୁଭ୍ରତା

  ସରସ୍ୱତୀ ତା'ର ମାତା ।

ସମସ୍ତେ ଭାବନ୍ତି

 ମୁଁ ପ୍ରେମ କବିତା

  କାହାପାଇଁ ଲେଖୁଅଛି ।

କବିତା ମୋ' ପ୍ରେମ 

  ପ୍ରେମ ମୋ'କବିତା

  ତାକୁ ନେଇ ମୁଁ ବଞ୍ଚିଛି ।

ସେମିତି ଭାବିଲେ

 ବିଶ୍ୱବାସୀ ମୋର

  ପୁଣ୍ୟ ପ୍ରେମ ଅଗଣାରେ ।

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନେଇ

 ସାଇତି ରଖିଛି

  ମୋ'ହୃଦୟ ଇଲାକାରେ ।

ନିଶୀଥ ରଜନୀ 

  ଶୁଭ୍ର ନିଶୀଥିନୀ

   ତା' ସଂଜ୍ଞାରେ ପ୍ରଜ୍ଞାପିତ ।

ସିଦ୍ଧାନ୍ତରେ ସିଦ୍ଧ

  ନିଶ୍ଚଳା,ନିଖୁଣ

  ପ୍ରୀତିପର୍ଣ୍ଣା ନାମାଙ୍କିତ ।

ନାମାଙ୍କିତ ନୁହେଁ

  ନାମରେ ନାମରେ

   ପ୍ରଜ୍ଞାରେ ପ୍ରଥିତଯଶା !

ସେଇ ମୋ' ଭାରତୀ

  ସେଇ ସରସ୍ୱତୀ

   ମୋ' ପାଇଁ ଚିର ନମସ୍ୟା !!