କବିତା ମୋ ବଧୁ ନିରୂପମା

ହୃଦୟର କଥା କୁହେ ମୋ' କବିତା

ସଞ୍ଜୁ ପଣେ ଅନୁପମ ।

ନିଆରା ସୁନ୍ଦରୀ ତା'ଭାବ ଅପ୍ସରୀ

ଲାବଣ୍ୟ ସେ, ନିରୂପମ ।

ଭାବରେ ବାସ୍ତବ ଭଙ୍ଗୀରେ ସୌଷ୍ଠବ

ଭାଷା ତା' ଜୀବନ ଗୀତି ।

ଭାଷାରେ ଭାଷାରେ ଭାବ ବାଢିଥାଏ

ସଜାଇ ସାର୍ଥକ ପ୍ରୀତି ।

ସମାଜ ପାଇଁ ସେ ଚିର ଭୁଆସୁଣି

ପ୍ରତିବିମ୍ବ ଓଢଣୀରେ ।

ସମାଜର ବାର୍ତ୍ତା ସମାଜକୁ ଦିଏ

ସମାଜର ଆଇନାରେ ।

ତା'ଆଖିରେ ଥାଏ ସଚେତନ ବାର୍ତ୍ତା

ପାରମ୍ପରିକ ବନ୍ଧନ ।

ତଥାପି ଗାଏ ସେ ଜୀବନ ସଙ୍ଗୀତ

ସଜ୍ଜିତ ଆପଣା ପଣ ।

କବିତା ଭିତରେ କଳ୍ପନା ନାୟିକା

ବିଭୂଷଣେ ଉପନୀତ ।

କବିଙ୍କ ହୃଦୟ ବିଶାଳତା ଆଜି

ଦେଖୁଛି ସାରା ଜଗତ ।

ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗ ଈଶ୍ୱର ନୁହେଁ ମୁଁ ତା'ପାଇଁ

ସେ କିନ୍ତୁ ମୋ'ର ଈଶ୍ୱରୀ ।

ମର୍ମରେ ମର୍ମରେ କର୍ମରେ କର୍ମରେ

ମୋ' ଆତ୍ମିକ ସହଚରୀ ।

ନାୟିକା ନୁହେଁ ସେ,ବଧୁ ନିରୂପମା

ସର୍ବାଙ୍ଗ ସୁନ୍ଦରୀ,ସୁଶ୍ରୀ ।

କଳ୍ପନା ଜଗତ ରଜନୀ ଗନ୍ଧା ସେ

ଅସୁମାରୀ ଆଶାବରୀ ।

ଚିତ୍ରପଟ ତା'ର ଚିତ୍ରା ରାଣୀ ପରି

ସୁଢ଼ଳ ସୁନା ପ୍ରତିମା ।

କଥାରେ କଥାରେ ନଜରେ ନଜରେ

ମୋ'କବିତା ମୋ'ଉପମା ।

ବନ୍ଧ୍ୟା ପଣ ମୋର ଦୂର କରିଥାଏ

ପ୍ରୀତି ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରଲେପରେ ।

ଶୟନେ ସପନେ ନମ୍ର ସମ୍ଭାଷଣେ

ରହିଥାଏ ମୋ'ସାଥିରେ ।

ବନ୍ଦିନୀ ସେ ନୁହେଁ ମୋ' ହୃଦୟ କୋଣେ

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ତାଆରି ବନ୍ଦୀ ।

ଅଲିଭା ଭାସ୍ୱର ତା' କୃତି ଭାସ୍କର

ସମାଜେ ଅପ୍ରତିଦ୍ବନ୍ଦୀ ।