କବିତା ହୋଇ ଝରିବି

କାହିଁକି କହୁଛ କା'ପାଇଁ ଏ ମୋର

   କବିତା ଲେଖିଛି ବୋଲି ,

ଜାଣିନ କି ତୁମେ ତୁମ କଳ୍ପନାରେ

   ଆପେ ଆପେ ଯାଏ ଝରି !

ବଉଦ କେବେ କି ବସୁଧା ପାଇଁକି

  ଜାଣି ଜାଣି ମେଘ ଢାଳେ,

ଋତୁପର୍ଣ୍ଣା ସିଏ  ଲଗ୍ନର ଋତୁରେ

   ଝରେ ସିନା ଅବିରଳେ ।

ବଉଦ ଜାଣିଛି  ବସୁଧା ବକ୍ଷର

   ଅବ୍ୟକ୍ତ ଅକୁହା କଥା,

ଅନୁଭବିଅଛି ନିଃସଙ୍ଗ ପ୍ରାଣର

   ବେଦନାର ଉର୍ବରତା ।

ପ୍ରିୟ ମଣିଷକୁ ପ୍ରାଣର ପ୍ରସ୍ତାବ

   ବାଢିବାକୁ ପଡେନାହିଁ,

ଆପେଆପେ ଝରେ ଅଳ୍ପ ଇସାରାରେ

   ଧାର ଧାର ଲୁହ ହୋଇ ।

ସେଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟାର ଆରକ୍ତ ଆଭାରେ

   ମୋ'ତୂଳୀର ଧାରେ ଧାରେ,

ଆଙ୍କି ହୋଇଗଲା   ତୁମ ଚିତ୍ରପଟ

   ଅଜଣା ମୋ'କଳ୍ପନାରେ ।

କଳ୍ପନା ହେଲେ ବି ବାସ୍ତବ ବାସ୍ତବ

    ତୁମ ଛବି ବାସୁଥିଲା,

ସେଇ ସୁରଭିରେ ଅଗଣା ତୁଳସୀ

    ମହକେ ମହକି ଗଲା ।

ଫୁଲର ମହକ   ମହକାଇ ଦିଏ

     ଅଗଣାର ଉପବନ,

ତୁମ ମହକରେ  ମହକି ଉଠିଲା

     ମନ ନନ୍ଦନକାନନ ।

ମଉନେ ମଉନେ କେତେକେତେ କଥା

    ଦରଦୀ ଆଖିର ସୁରେ,

ମଉନାବତୀ ଗୋ ଗାଇଦେଇ ଗଲ

    ନୀରବରେ ଅଶ୍ରୁ ନୀରେ ।

ବନ୍ଧୁ ତ ଅଛନ୍ତି    ଆସନ୍ତି,ରୁହନ୍ତି

    ରହି ପୁଣି ଚାଲିଯା'ନ୍ତି,

ଚାଲିଗଲା ବେଳେ ନିସ୍ତବ୍ଧ ପ୍ରହାର

    ରୁଦ୍ଧିଦେଇ ହଜିଯା'ନ୍ତି ।

ତୁମ ଭାବନାରେ  ବହଳ ବହଳ

   ମୋ'ପାଇଁ କଳ୍ପ ପ୍ରକଳ୍ପ 

ମୋ' ସୁଖ୍ୟାତି ପାଇଁ ସମ୍ପ୍ରତି ସମୟେ

    ଭରିଛି ଶୁଭ ସଂକଳ୍ପ ।

ହେ ବନ୍ଧୁ ବରେଣ୍ୟ ମୋ ପ୍ରଜ୍ଞାର ପୁଣ୍ୟ

    ଅନ୍ତରାଳ ଅଭିଷେକ,

ଆଶା ଆଲୋକର  ପ୍ରଶସ୍ତ ପ୍ରତୀକ

   ମୋ'ଆତ୍ମାର ଅଭିଲେଖ ।

ଅଭିଲେଖ ତୁମେ, ଆଙ୍କିଦେଇ ଯାଅ

   ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ ଆତ୍ମକଥା,

ସେ ଆତ୍ମକଥାର ଆତ୍ମାରେ ଆତ୍ମାରେ

    ବଞ୍ଚିବାର ମାଦକତା ।

ବଞ୍ଚିବାର ସେଇ  ମାଦକତା ନେଇ

    କାହାଣୀ ମୁଁ କଳ୍ପୁଥିବି,

ସେଇ କାହାଣୀର ପ୍ରେରଣାକୁ ନେଇ

    କବିତା ହୋଇ ଝରିବି ।