କବିତା ଦେଇଛି

ମରୁଭୂମି ରେ ଖୋଦେଇ ମହାମୃତ୍ୟୁଞ୍ଜୟ

ମୋତେ ଦେଇଛି କେଇବୁନ୍ଦା ସଂଜୀବନୀ

ପୁଣି ନିଶିଥ ର ନୀରବରେ

ମୋ କାନ କୁ କରିଛି ମିଠା

ଶୀତୁଆ ରାତିର କମ୍ବଳ ପ୍ରଲେପରେ

ବାଣ୍ଟିଛି ତୁହାତୁହା ଖରା

ପ୍ରତାରଣା ର ପରିଧି ରେ

କ୍ଷେତ୍ରଫଳ ସାଜି ଆଙ୍କିଛି ବ୍ୟାସକୁ

ନିସଙ୍ଗ ପଣରେ

ଯୋଗଜନ୍ମା ହୋଇ ଶୁଙ୍ଗେଇଛି ଗଦ

ଖରାର ଝଙ୍କାଳିଆ ସ୍ରୋତରେ

ବୁଣିଦେଇଛି ବୁଢାଗଛର ଛାୟା

କେବେ ପୁଣି କଦର୍ଯ୍ୟ ପେନ୍ଥାରେ

ଛିଞ୍ଚିଛି କୀଟହାନିର ଔଦ୍ଧତ୍ୟ

ଏ କବିତା ଝାଉଁଳା ତନୁରେ

ଥରେଇଛି ବସ୍ନାୟିତ ପବନ

ତରଙ୍ଗର ଜୁଆରରେ

ଆଙ୍କିଦେଇଛି ଅମାବାସ୍ୟାର ରାତି

ଭୃଣର ମାଂସାଳିଆ ଦେହରେ

ଥୋଇଛି ଯୌବନର ଶାଳୀନତା

ସତକହିଲେ ଏ କବିତା ଖୁବ ଅଦ୍ଭୁତ !

କାହାକୁ ଭିଜାଏ ଝାଳୁଆ ଗନ୍ଧରେ

ପୁଣି ବାସ୍ନାୟିତ ବସନ୍ତରେ !ନିଦାଘର ଝାଞ୍ଜିରେ

ଆଉ ଦେଇଛି ମା' ର ପଣତ କାନିରେ

ବାପାର ହାତ ପାପୁଲିରେ

ପ୍ରେମିକର ପ୍ରତାରଣାରେ

ଅବଶୋଶରେ ସାଜିଛି ପୂର୍ଣ୍ଣାଙ୍ଗ !

ଆଉ କବିତା ରୂପକ ଶବ୍ଦଟି

ମୋ ଜୀବନ ଯୌବନରେ

କବାଟ ସାଜି ରଖୁଛି ସୁରକ୍ଷିତ !! ।।