କବିତା ବନିତା ଲତା

କିଛି ଆଶା ନେଇ କେବେ ଲେଖେନାହିଁ

କବି ନିଜର କବିତା ,

ସ୍ବତଃସ୍ପୃତ ଭାବେ ଉଛୁଳି ପଡ଼ଇ

କବିତା ବନିତା ଲତା ।

ଛଳ ଛଳ ହୋଇ ବହି ଚାଲିଯାଏ

କେତେ ସ୍ମୃତି କେତେ ଗାଥା,

କବି ଲେଖି ଚାଲେ କବିତା ଭିତରେ

ନିଜସ୍ଵ ମନର କଥା ।

କେତେବେଳେ ଲେଖେ ନିଜପାଇଁ କିଛି

କେତେବେଳେ ଅନ୍ୟ ପାଇଁ,

ଲେଖିଥାଏ କିଛି ଦେଶ ଜାତି ପାଇଁ

ଲେଖେବି ପ୍ରକୃତି ପାଇଁ ।

କେତେବେଳେ ଲେଖେ ପ୍ରଣୟ ଗୀତିକା

କେତେବେଳେ ଶିଶୁ ପାଇଁ,

କେତେ ବେଳେ ପୁଣି କଲମ ଚଲାଏ

ଭାବପୂର୍ଣ୍ଣ ଭକ୍ତି ନେଇ ।

କେତେବେଳେ କବି କଟାକ୍ଷରେ ଲେଖେ

କେବେ ପୁଣି ବ୍ୟଙ୍ଗବର୍ଣ୍ଣ,

ଶାଣିତ ଶବ୍ଦରେ ଛନ୍ଦ ଅଳଙ୍କାରେ

କବିତାଟି ରୁଚିପୂର୍ଣ୍ଣ ।

କବିତାର ବିନା କବି ହୃଦୟଟି

ମୃତ ପ୍ରାୟ ହୋଇଥାଏ ,

ଲୋକ ଲୋଚନକୁ ଆସି ନ ପାରିଲେ

ବଣମଲ୍ଲୀ ସାଜିଥାଏ ।

ବଣରେ ଫୁଟିକି ଝଡିଯାଏ ସିନା

ସୀମିତ ସୀମାରେ ରହି ,

ସୁଗନ୍ଧିତ ହୋଇ ମହକି ପାରେନି

ଜନ ସମାଜରେ ସେହି।

ପାଇବା ଆଶାରେ କବି ଲେଖେ ନାହିଁ

ସମର୍ପିତ ଭାବନାରେ,

ସମାଜ ପାଇଁକି ରଚି ଚାଲିଥାଏ

କବି ଲେଖନୀ ମଧ୍ୟରେ ।

ଲେଖନୀର ଯଦି ମୂଲ୍ୟ ମିଳିଯାଏ

ଭାବ ବିହ୍ଵଳିତ ହୁଏ ,

ପାଠକଙ୍କ ଠାରୁ କୋଟି ମାନପତ୍ର 

ମତାମତେ ପାଇଥାଏ ।

ଲେଖିଲେ କବିର ଭାବର କବିତା

କେବେ ହେଲେ ନ' ସରିବ ,

କବି କଳ୍ପଲତା ମାଡ଼ି ଚାଲୁଥିବ

ରାତି ପାହି ଦିନ ହେବ।