କବି କେବେ ମରେ ନାହିଁ

ସେ ତ କବି

ମରିବନି କେବେ ତାହାରି ଭାବନା

ଗଢ଼ିଦବ ତାକୁ କରି ଅନାବନା

ପ୍ରକୃତି କୁ ଦେବ ମଣିଷ ସଜେଇ

ପକ୍ଷୀ ର କାକଳି କୁ ଦେବ

ସାତ ସୁରରେ ହଜେଇ

ପର୍ବତ ରେ ଦେବ ଫୁଲ ଫୁଟାଇ ।

ଶବ ଦେହେ ଦେବ ସଂଜୀବନୀ ମନ୍ତ୍ର

ପାଷାଣ କୁ କରିଦେବ ଜଳରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ

ଅସମ୍ଭବ ସବୁ ସମ୍ଭବ ହୁଏ

ଲେଖନୀ ମୁନ ରେ ତାକୁ ଝାଡିଦିଏ

ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ପିପାସୁ ପ୍ରେମେ ହଜିଯାଇ

ଆଙ୍କିଦିଏ କେବେ ରଙ୍ଗୀନ ଛବି ।

କେବେ ନାୟିକା ର ବିରହ ଜ୍ୱାଳାକୁ

ଜ୍ୱାଳମୟୀ କରି ପ୍ରଶମିତ କରେ କବି

ବସନ୍ତ କୁ ରାଜା ପ୍ରକୃତି କୁ ରାଣୀ

ଗଢ଼ିଦିଏ ତା ଲେଖନୀ ମୁନରେ

ଏକ ସୁନ୍ଦର ଯୁବା ତରୁଣୀ

ନାୟିକା ର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଅଙ୍ଗକୁ ।

ସଜାଏ କେବେ ଆଳଙ୍କାରିକ ଦେଇ

ନୟନ କୁ କରିଦିଏ କନ୍ଦର୍ପ ର କାମ ବାଣ

ଓଷ୍ଠ କୁ କରିଦିଏ ଗୋଲାପ ର ପାଖୁଡ଼ା

ଅଙ୍ଗୁଳି କୁ ଗଢି ଚମ୍ପାକଢ଼ି ତୁଲ୍ୟ

ସଜାଇ ଦିଏ ନାୟକ ପାଇଁ ପ୍ରତିଛବି

ମରେ ନାହିଁ କବି କବିର କବିତା

କବିତା ଯେ ତାର କାଳଜୟୀ ସ୍ରଷ୍ଟା

ଆକାଶ ଛୁଇଁବାକୁ କେବେ ଚାହେଁ ନାହିଁ ।

ଲକ୍ଷେ ହୃଦୟରେ ଘର କରିଅଛି

ଆକାଶ ଠୁ ସିଏ କି ବଡ ହେବ ନାହିଁ

ଭଙ୍ଗା ଦୀପ ରେ ସେ ଆଲୁଅ କୁ ଗଢି ତୋଳେ

ତାକୁ ତାରା ର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ

ଫୁଲ ସିନା ମଉଳି ଯାଏ

ହେଲେ କବିର ଲେଖା କେବେ ମଉଳେ ନାହିଁ

ଭାବ ଛିଟା ମାରି ଶବ୍ଦ ଯୋଡ଼ିଦିଏ ।

ସମାଜର ସିଏ ସଂସ୍କାରକ

ଦେଇଯାଏ କେବେ ନୂତନ ବାର୍ତ୍ତା

ଅମ୍ଳାନ ପ୍ରତିଭା ରହିଥାଏ ସଦା

ନିଃଶ୍ୱାସ ତ୍ୟାଗ କରି ବି ହୃଦେ ରହିଯାଏ ସଦା

ସେ ତ କବି

ମରେ ନାହିଁ ସିଏ ନବ ଆଲୋକ ର ରବି