କାର୍ତ୍ତିକ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା

ଗଙ୍ଗା ସମ ତୀର୍ଥ ନାହିଁ ଲୋ ମକର 

ବେଦ ସମ ଶାସ୍ତ୍ର ନାହିଁ

ପରବ ଭିତରେ ମହାପର୍ବ ପରା

ଏହି କାର୍ତ୍ତିକ ପୂନେଇଁ ।

ଜୋଛନା କୋଳରେ ଜହ୍ନ ହସୁଛି ଲୋ 

ଟିକିଟିକି ତାରାମେଳେ

ପହିଲି ଶୀତରେ ଶେଫାଳୀ ହସୁଛି 

ପ୍ରକୃତିରାଣୀର କୋଳେ ।

ପାହାନ୍ତି ଗାଧୁଆ ସାରି ଲୋ ମକର 

ଦିଅଁ ଦରଶନ ଲାଗି

ଦେବାଳୟେ ଜାଳେ ପୁଣ୍ୟ ପ୍ରଦୀପ ଲୋ 

ସାଜି ଭକ୍ତ ଅନୁରାଗୀ ।

 ରାଧାକୃଷ୍ଣଙ୍କର ମିଳନ ଦିନ ୟେ 

କହୁଛି ପୁରାଣ ପୋଥି 

ଉତ୍କଳ ଗୌରବ ନୌବାଣିଜ୍ୟ କଥା 

ନିରବରେ ଯା କହୁଛି ।

କଦଳୀ ପଟୁଆ ଡଙ୍ଗା ଭସାଉଛି

କହି ଆ,କା,ମା,ବୈ 

ପାନ ଗୁଆ ତୋର ଧରମଟା ମୋର

ଆଜି କାର୍ତ୍ତିକପୂନେଇଁ ।

ପୋଖରୀ କୂଳଟା କମ୍ପି ଉଠିଲାଣି

 ଶୁଣ ହୁଳହୁଳି ତାନେ 

ମନ୍ଦିର ବେଢାଟି ଦେଖ ମୁଖରିତ 

ହରିନାମ ସଂକୀର୍ତ୍ତନେ ।

ପୁଣ୍ୟ କାର୍ତ୍ତିକରେ ଚଉଁରା ମୂଳରେ

ରାଧା ଦାମୋଦର ମୂର୍ତ୍ତି

ପାହାନ୍ତି ଶୀତରେ ସମର୍ପି ଦେଉଛି 

ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ଧୂପ ଆଳତି ।

ପଞ୍ଚ ମୁରୂଜର ଝୋଟି ଆଙ୍କିଲାଣି

ଚଉଁରା ମୂଳକୁ ଯାଇ

ପଞ୍ଚୁକ ସ୍ନାହନ ସାରିଦେଇଛି ଲୋ 

ପଞ୍ଚ “କ”କୁ ଧ୍ୟାନ ଦେଇ ।

କଥାରେ ସଞ୍ଜମ କର୍ମେ ତତ୍ପରତା 

କପଟତା ନାହିଁ ମନେ 

କାମନା ରହିତ ଏ ଜୀବନ ମୋର

କରୁଣା ମୋ ଦୁଃଖୀଜନେ ।

ମତ୍ସ୍ୟ ଅବତାରେ ଶଙ୍ଖାସୁର ମାରି 

କଲେ ବେଦ ଉଚ୍ଚାରଣ 

ପିତାମହ ଭୀଷ୍ମ ସ୍ମରି ବାସୁଦେବ

ଇଚ୍ଛା ମୃତ୍ୟୁ ଏହିଦିନ ।

ଧରମ ମାସ ଏ ଧାର୍ମିକ ବିଶ୍ଵାସ 

ଅଛି ବୋଲି ସସ୍କୃତିରେ

ପାଳୁଛି ପାଳିବି କାର୍ତ୍ତିକ ପୂନେଇଁ

ଥିବା ଯାଏଁ ଏ କ୍ଷୀତିରେ 

କାର୍ତ୍ତିକ ପୂନେଇଁ ରହିଛି ରହିବ

ଅପାଶୋରା ସ୍ମୃତି ହୋଇ ।

ବରଷକ ଥରେ ଏହି ପୁର୍ଣ୍ଣମିକୁ 

ରହିଥାଏ ମୁଁ ଅନାଇଁ ।