କାନ୍ଦୁଛି ଧରଣୀ ମାତା

ସୁନ୍ଦର ଦିଶୁନି ଧରଣୀ

      ନାହିଁ ଶସ୍ୟ ଶ୍ୟାମଳ ।

ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି କାନ୍ଦୁଛି

       ନାହିଁ ବାହୁରେ ବଳ ।।

ହଜିଛି ସେନେହ ସରାଗ

      ପ୍ରେମ ଯାଇଛି ଦୂରେ ।

ଭକ୍ତି ଶ୍ରଦ୍ଧା ସାଥେ ଆଦର

       କଥା କିଏ ପଚାରେ ।।

ବହୁଛି ଅଜଣା ଲୋତକ

         ଏହି ବିଶ୍ଵ ନୟନୁ ।

କିଏ ବା ବୁଝିବ ଦରଜ

        ଭୁଲି ପାରୁନି ମନୁ ।।

ବଦଳି ଯାଇଛି ସବୁ ଯେ

        ନାହିଁ ପୂର୍ବ ଗାରିମା ।

ମନ ମାରି କିମ୍ପା ବସିଛି

        ବୁଝି ପାରୁନ ଜମା ।।

କେତେଦିନ ଆଉ ସହିବ

         ତୁମ ଅଳି ଅଝଟ ।

ଦିନୁ ଦିନୁ ତୁମ୍ଭେ କରୁଛ

         ତାର ପ୍ରକୃତି ନଷ୍ଟ ।।

ପ୍ରକୃତି ଅଟଇ ସର୍ବଦା

         ତାର ମୂଳ ଆଧାର ।

ଛଡ଼ଇ ନେଇଛ ତୁମେ ଯେ

        ତାଠୁ ତା ଅଧିକାର ।।

ଭାବିନାହଁ କେବେ ତା କଥା

        ତୁମେ ଭାବିବ କିଆଁ ।

ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ କଥା ଚିନ୍ତନ୍ତି

         ସ୍ୱାର୍ଥପର ଦୁନିଆ ।।

ଏବେବି ସମୟ ରହିଛି

        ହୁଅ ଯେ ସଚେତନ ।

ହସିବ ଏ ଧରଣୀ ମାତା

         କର ତାର ଯତନ ।।

ପୁରି ଉଠବ ଏ ଧରଣୀ

      କେତେ ଶସ୍ୟ ବିଭବେ ।

ଆନନ୍ଦ ଲହରୀ ଖେଳିବ

      ଲାଭ ପାଇବେ ସର୍ବେ ।।

ନିଜ ମତା ପରି ଯତନ

       ନିଶ୍ଚେ ଆମେ କରିବା ।

ଅବହେଳା ଆମେ କରିଲେ

       ତାର ଫଳ ଭୋଗିବା ।।