କାଳିଆ

ତୋ ବଡ ଦାଣ୍ଡ ରେ 

ମୁଁ ଜାଉଛି ହଜି 

ଆସିଥିଲି ଜାହା ହୋଇ 

ଏବେ ତାହା, ମୁଁ ମୋ ନିଜ ଭିତରେ ପାଉନି ଖୋଜି ।

କେବେ ଦେଖି ନାହିଁ ମରୀଚିକା 

ତୋର ସେ ବାଇସି ପାହାଚ ରେ 

ଜେତେ ହେଉ ଖରା 

କେବେ ଫୋଟକା ପଡିନି ଏ ପାଦରେ ।  

ତୁଳସୀ ଓ କର୍ପୁର ର ସୁଗନ୍ଧେ 

କମ୍ପି ଉଠୁଥାଏ ଚତୁର୍ଦିଗ 

ସଂସାରେ ପଡି, ରହି ନ ପାରେ ତୋ କତି 

କେଡେ ମୋ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ।

ହୋଇ ନାହିଁ କେବେ 

ଏ ମନ, ଏତେ ଆତୁର 

ଜେବେ ଛିଡା ହୋଇଥାଏ ତୋ ଦର୍ଶନ ଧାଡିରେ 

ଦେଖି ବାକୁ ତୋର ସେ କଳା ଶ୍ରୀମୁଖ ।

ଭରେ ନାହିଁ ଏ ମନ 

ଯେତେ ଦେଖୁଥିଲେ ଭି ଏ ଆଖି  

ଆସୁଥାଏ ପଦେ ମନ ଭିତରୁ 

କାଳେ,ଏଠି ରହି ଜାନ୍ତି କି ।

ଜେବେ ଦେଖେ ତୋ ଦୁଇ ନୟନ 

ଭାବ ର ଅଭାବ ପଡେ 

ସ୍ଥିର ହୋଇଯାଏ ପାଦ 

ସମୟ ଭି ନ ଆଗକୁ ଗଡେ ।

ତୋ ଦର୍ଶନ ଠେଲା ପେଲା ରେ 

ଥାଏ ସେ ଯେ କେତେ ଆନନ୍ଦ 

ପାଇ ନାହିଁ ତାହା ଆଉ କେଉଁଠି 

ହେ ମୋ କଲା ଗୋବିନ୍ଦ ।

ମୋ ଆଖି ଆଗରୁ 

ଯେବେ ତୁ ଯାଉ ଅପସରି 

ଝୁରି ହେଉଥାଏ ଏ ମନ , ଆଉ କହେ 

କାହିଁ ତୁ ଏଡ଼େ ଅବିଚାରି ।

ଦୁଃଖ ଭରା ଏ ମନକୁ 

ନେଇଁ , ଜେବେ ପହଞ୍ଚେ, ଆନନ୍ଦ ବଜାରେ 

ଭରି ଜାଏ ମୋ ମନ ଖୁସିରେ 

ତୋ ଅଭଡା ଗ୍ରହଣ ପରେ । 

ହେ ଅନାଥ ର ନାଥ, ଜଗନ୍ନାଥ 

ଶୁଣିବା ହେଉ ମୋ ଗୁହାରି 

ରଖି ଦିଅ ତୁମ ପାସେ, ଏ ଭକତ କୁ 

ଆଜୀବନ କ୍ରୀତଦାସ କରି ।