କାଗଜର ସନେଟ

ମୃତ୍ଯୁ ଘାଟରୁ ମୁକୁଳାଇ ଆଣ ମତେ

କରି ଦିଅ ତମ ପଥ ସହଚର ଟିଏ ,

ମହକି ଯିବି ମୁଁ ମଧୁର ପୁଲକ ସାଥେ

ଭାବନାରେ କେତେ ଟିକି ଆଶା ମୋର ଛୁଏଁ |

ବରଷା ବିନ୍ଦୁ କୁ ଜଣା ବି ନ ଥାଏ ଯେବେ

ଜଳି ପୋଡିବ କି ଧୂଳିରେ ସେ ଯିବ ମିଶି

ମାପି ନ ପାରେ ଏ ହୃଦୟ ଆବେଗ ଠାବେ

ଅଥବା ସେ ଯିବ ଶାମୁକା ଗରଭେ ପଶି |

ଆଶା ଆଶରାରେ ଆକୁଳେ ଡାକୁଛି ତେଣୁ

ହୃଦୟର ତମ ସୁଖ ଓ ଦୁଃଖ କୁ ପଦେ ,

ଲେଖିଦିଅ ସବୁ ମନ ଓ ଅନ୍ତର କୋଣୁ

ସାଇତି ରଖିବି ଏ ମୋର ବିରାଟ ହୃଦେ |

ଚାହେଁ ନା ମୁଁ କ୍ଷଣେ ଅପବାଦ ତଳ ଦୁଃଖେ ,

ହେବାକୁ ନ ଚାହେଁ ହିଂସାର ବାର୍ତାବହ ,

ଦିବା ସପନରେ ସୁଖର ରଂଗ ମାଖେଁ

ସେଥି ପାଇଁ ମୋର ମନେ କେତେ ଗହଗହ |

ମୋ ମନର ବୋଝ ବୁଝି ଆସ ପ୍ରିୟତମ

ମୋ ଛାତି ଉପରେ ସବୁ କଥା ଦିଅ ରଚି ,

କୁସୁମ ବିସ୍ତାରି ତମେ ପ୍ରଜାପତି ସମ

ମଣି ଓ ମୁକୁତା ହୃଦୟେ ମୋ ଦିଅ ଖଚି |

ତବ ଆଗମନେ ଗଭୀର ହେବ ମୋ ହୃଦ

ପଟ୍ଟ ସମ ସୁଖେ ନିସ୍ତରି ଯିବି କ୍ଷଣେ ,

ଗଣିବି ନି ଆଉ ଅତୀତ ର ଭଲ ମନ୍ଦ

ଶୁଣି ସୁଖୀ ହେବି ଶବଦର କଣକଣେ |