କାବ୍ୟ ଝର

ହସି ହସୁଥାଏ ଦିନ ସରିଯାଏ

  ସୁଖ ସବୁ ଅପାସୋରା,

ସୁଖ ଆଇନାରେ ତୁମ ପ୍ରତିଛବି

ଲାଗେ ମୋତେ ତୋରା ତୋରା ।

ପ୍ରତିଛବି ତୁମ ପ୍ରତିଛବି ନୁହେଁ

  ଗଙ୍ଗୋତ୍ରିର ପ୍ରତିବିମ୍ବ,

ପ୍ରତିବିମ୍ବ ନୁହେଁ,ଆଶା ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ

   ଅପରୂପ,ଅନୁଭବ ।

ଅନୁଭବ ମୋର ଚୁପିଚୁପି କୁହେ

   ନୀରବର ନୟନରେ,

ତୁମ ନୟନର ନମ୍ର ନିବେଦନ

 ଉଙ୍କିମାରେ ମୋ' ଓଠରେ ।

ଓଠ ମୋ' ନିର୍ଲିପ୍ତ ଭାବ ଅଭିଷିକ୍ତ

   ବକ୍ତବ୍ୟର ବେଳାଭୂମି,

ତଥାପି ଅକାଟ୍ୟେ ନିର୍ବାକ୍ ପାଲଟେ

   ନୟନ ଭାଷାକୁ ଚୁମି ।

ଲାଳିତ୍ୟରେ ଭରା ଲାବଣ୍ୟବତୀ ଗୋ

   କସ୍ତୁରୀ କସ୍ତୁରୀ ବାସ,

ରଜନୀଗନ୍ଧାକୁ   ତୁମରି ଚହଟ

   କରେ କେତେ ଉପହାସ ।

ତୁଳନାରେ କେହି ନୁହେଁ ତୁଳନୀୟ

   ତୁମରି ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ଆଗେ,

ସ୍ନିଗ୍ଧତା, ସସ୍ମିତା,  ନମ୍ରତା ପଣକୁ

   ଅପ୍ସରୀ ଉଧାର ମାଗେ ।

ସଭିଏଁ ତୁମକୁ   ତୁଳନା କରନ୍ତି

   ଅନ୍ୟର ରୂପକୁ ନେଇ,

କାହିଁ ସେ ସଂଳାପ କାହିଁ ସେ ବିକଳ୍ପ

    ତୁମ ଚିତ୍ରକଳ୍ପ ପାଇଁ ।

ଚିତ୍ରରେ ଚିତ୍ରରେ ଚିତ୍ରି ଦେଇଯାଅ

    ଗୀତର ଗାୟତ୍ରୀ ଗୀତା,

ଗୀତି ଝର ପରି  ଝରି ଝରି ଯାଏ

   କାବ୍ୟଝର,ମୋ' କବିତା ।

ମୋ' କବିତାକୋଳ କାହାଣୀ ତୁମେ ଗୋ

     କଳ୍ପନାର କଳ୍ପଲତା,

ତୁମରି ସଙ୍ଗତେ,ସଙ୍ଗୀତ ସଙ୍କେତେ

    ହେବ ସେ ଜଗତଜିତା !

ଜଗତଜିତା ଗୋ ଅପରାଜିତା ମୋ'

     ତୁମରି ଲାବଣ୍ୟ ପ୍ରୀତି,

ସେ ପ୍ରୀତିରେ ଅଛି ମୋହନ ମୂରତି

    ମୋ' ମନ ଅମରାବତୀ !!!