ଜଳୁଛି ଶେଫାଳୀ

ସବୁ ଭିଜା ସ୍ମୃତି ଧସେଇ ପଶୁଛି

        ଗହନ ରାତିର ଛାତିରେ,

ବିରହ ବେଦନା କରେ ଆନମନା

        ଶେଫାଳୀ ଜଳୁଛି ତାତିରେ।

ନିରୀହ ଫୁଲର ପାଖୁଡ଼ା କୁ ଚୁମି

        କିଏ ସେ କାମୁକ ଗଲାରେ,

ସହି ନପାରି ତା କାମୁକ ର ଜ୍ଵାଳା

         ବୃନ୍ତଚ୍ୟୁତ ସିଏ ହେଲାରେ।

ଘନ ଅନ୍ଧକାର କଳା ଚାଦରରେ

        ସବୁ କିଛି ଦେଲା ଲୁଚେଇ,

ବିଚାରୀ ଶେଫାଳୀ ଜାଣି ପାରିଲାନି

       ଫସିଗଲା ନିଜେ ସେ ଯାଇ।

କ୍ଷୁଦ୍ର ତାର ତନୁ ଝାଉ

Advertisement

ଁଳି ପଡ଼ିଲା

        ପାପୀ ର ସେ ଘୃଣ୍ୟ ସ୍ପର୍ଶରେ,

ଘନ ଅନ୍ଧାରରେ ମାଟି କୁ ସେ ଚୁମି

         ଲୋଟିଗଲା ମାଆ କୋଳରେ।

ବାସ ବିତରିବା ବିଧି ର ନିର୍ଘଂଟ

          ସେଇ ବାସ ହେଲା ତା' କାଳ,

ପରାଣ ତା ଗଲା କ୍ଷଣକରେ ପୁଣି

         ନ ପାଇ ସେ ଥଳ କୂଳ।

ସବୁ ଭିଜା ସ୍ମୃତି ଧସେଇ ପଶୁଛି

        ଗହନ ରାତିର ଛାତିରେ,

ବିରହ ବେଦନା କରେ ଆନମନା

        ଶେଫାଳୀ ଜଳୁଛି ତାତିରେ।