ଜଳଛତ୍ର

ପ୍ରଚଣ୍ତ ଆତପ ଆଣି ଆସିଛି ସମୟ

ଚରାଚର ପ୍ରାଣୀ ଗଣ ପୀଡେ ଅତିଶୟ ।

କ୍ଷଣେ କ୍ଷଣେ ଉଠେ ଝାଞ୍ଜି ଯେଭୀଷଣ ତର

ଉଡାଇ ନିଅଇ ଧୂଳି ତପ୍ତ ବାଲି ( ଆଦି ) ଖର ।

ପ୍ରଖର ଆତପେ ଝରେ ଗମଗମ ଝାଳ

ବାହାର କୁ ବାହାରିବା ହୁଅଇ ମୁସ୍କିଲ ।

  

ଗରମ ବଢଇ ଖରା ତାପେ ସିଝେ ଦେହ

ବିଶ୍ରାମ ଲୋଡନ୍ତି ସର୍ବେ ଆକୁଳ ହୂଦୟ ।

ଏସନ ସମୟେ ଯେତେ ଜରୁରୀ କାମରେ

ଯାଇ ଥାନ୍ତି ବାହାରକୁ ଖରା ପ୍ରକୋପରେ ।

ସିଝି ଝାଉଳି ଯାଆନ୍ତି ଅନେକ ଶୋଷରେ

ଖୋଜୁ ଥାନ୍ତି ଜଳ ବା ପାନୀୟ କେଉଁ ଠାରେ ।

ଜଳଛତ୍ର ଖୋଲି ଥାଏ ଅନେକ ସ୍ଥାନରେ

ଅସହାୟ ଜୀବ ଯହିଁ ଜଳ ଲାଭ କରେ ।

ଜଳଛତ୍ର ତାହା ଖୋଲେ ଗ୍ରୀଷମ କାଳରେ

ହୋଇ ଥାନ୍ତି ସର୍ବେ ଜମା ସେଠାବେ ଆତୁରେ ।

ସେଠାବରେ ନେଇ ଜନେ ବିଶ୍ରାମ ନିମିଷେ 

ଆପଣାର ପଥେ ପୁଣି ଚାଲି ଯାନ୍ତି ଶେଷେ ।

ଗ୍ରାମ ନଗରେ ସହରେ ସବୁଠି ଅନେକ

 ଖୋଲା ଯାଇ ଦିଆ ଯାଏ ଆର୍ତ୍ତି କୁ ଉଦକ ।

ଦାନ କରା ଯାଉ ଥିଲା  ସଖାଳରୁ ରାତ୍ରି

ସ୍ବେଚ୍ଛା ସେବୀ ଜନେ ନିତି ଯେ ରତ ଥାଆନ୍ତି ।

ଜଳ ଛତ୍ର ନିଦାଘ ର ଉତ୍ତାପ ପ୍ରଭାବେ

କ୍ଳିଷ୍ଟ ଶ୍ରାନ୍ତ ପାନ୍ଥ ଶୋଷ ନାଶେ ଠାବେ ଠାବେ  ।

ସମାଜର ଅଗ୍ରଗତି ସହିତ  ତାହାର  

ଲୁପ୍ତ ଆଜି ଉଠେ ନିତି ତୀବ୍ର ହାହା କାର ।

ବକ୍ଷ ଲତା ହୀନ ପୁଣି ପରିବେଶ ଆଜି

ଶାନ୍ତ ‐ସୁଶ୍ଯାମଳ ବେଶ ଲୁପ୍ତ ହୋଇ ସାଜି ।

ଅଛଇ ପ୍ରକୁତି ଏବେ ବିକଟ ଓ ଉଗ୍ର

ନୀରିହ ଜୀବଙ୍କ ପ୍ରାଣେ ଦୁଃଖ ଦାହ ତୀବ୍ର ।

ତୋଳୁଛି ସବୁଠି କାହିଁ ନାହିଁ ଆଗ ଶୋଭା

ଜଳ ବାୟୁ ହୀନ ସବୁ ଆତପର ପ୍ରଭା  ।

ପ୍ରଭାବେ ଚାଲନ୍ତି ସିଝି ସର୍ବେ ନିରନ୍ତର

କାହି ଦିଶୁ ନାହିଁ ଏବେ ଆଉ ଜଳ ଛତ୍ର  ।