ଜୀବନ୍ମୁକ୍ତି

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ !

ହାତ ଧରି ନେଇଯାଅ ପଭୁ;

ଅର୍ଦ୍ଧରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱକୁ,

ଭୂମିରୁ ଭୂମାକୁ,

ଦେହରୁ ବିଦେହକୁ,

ସୀମାରୁ ଅସୀମକୁ।

ତବ ଦିବ୍ୟ ସ୍ପର୍ଶର ପୁଲକରେ

ଅପସରିଯାଉ ମୋର

ଚିନ୍ତା-ଚେତନାର ସମସ୍ତ ଜଡତା,

ହୀନମନ୍ୟତା ଏବଂ

ମୋ ମନ ସାରା ଛନ୍ଦିହୋଇ

ଲଟେଇଥିବା, ଷଡରିପୁର

ନିର୍ମୂଳି ଲତା ସମୂହ।

ଆତ୍ମ ଚେତନାର ବୀଜ,

ବଢ଼ିଉଠୁ ସ୍ଵଚ୍ଛନ୍ଦରେ

କଅଁଳିଆ ଡାଳ ପତ୍ର ମେଲି,

ଆଉ ଆବୋରିବସୁ ମୋର

ସମସ୍ତ ଅନ୍ତଃ ଶରୀର ।

କୃପାସିନ୍ଧୁ !

ଇତସ୍ତତଃ ବିଛୁରିତ ଚଂଚଳ

ମନଫୁଲ ସବୁ ଗୁନ୍ଥି ହେଉଥାଉ

ଏକାଗ୍ରତାର ଖିଅରେ;

ତୁମ ଗଳାର ହାର ପାଇଁ ।

ଶାଶ୍ୱତ ପ୍ରେମର ନୈବେଦ୍ୟ,

ଭକ୍ତିର ସଳିତା,

ଆଉ ଅନୁଶୋଚନା ଅଶ୍ରୁର ତୈଳରେ

ଜଳୁଥାଉ ତୁମପାଇଁ ଅହରହ

ଚରୈବେତିର ଦୀପାଳି ।

ପବିତ୍ର ଆଲୋକଶିଖାର ବର୍ଣ୍ଣାଳିରେ

ଉଦ୍ଭାସିତ ହୋଇଯାଉ

ମୋର ସମଗ୍ର ଅନ୍ତଃ ସତ୍ତା;

ଜୀବନର ପ୍ରତିଟି ସ୍ପନ୍ଦନରେ-

ଅନୁଭୂତ ହେଉଥାଉ

ତୁମ୍ଭର ଅନନ୍ତ ସତ୍ତା,

ଲୋପ ପାଇ ଯାଉଥାଉ ମୋର ମମତ୍ୱ I

ଜୀବନ୍ମୁକ୍ତି ଦିଅ ପ୍ରଭୁ !!