ଜୀବନ ।

ମାଆ କୋଳେ ଯେବେ ଜନମ ହୋଇଲି କାନ୍ଦିଲି ମୁଁ କୁଆଁ କୁଆଁ,

ଆଇ ନେଇ ମୋତେ ସେକିବା କୋଳରେ ଲଗାଇ ଏନ୍ତୁଡିନିଆ଼଼୍ ।

ଧିରେ ଧିରେ ବଢି ଚଲାବୁଲା ଶିଖି ପଢିବାକୁ ଗଲି ପାଠ,

ସାଙ୍ଗସାଥୀ ମେଳେ କଟିଗଲା ଦିନ ଜଣାପଡିଲାନି କଷ୍ଟ ।

ପଢାସାରି ଯେବେ ଜୀବିକା ପାଇଁ ମୁଁ ସଙ୍ଘର୍ଷ କୁ ଓହ୍ଲାଇଲି

ଜୀବନଟା ନୁହେଁ ସରଳିଆ ବୋଲି ଏକଥା ମୁଁ ବୁଝିଗଲି ।

ଚାକିରି ଜୀବନ କେତେ ଝଡଝଞ୍ଜା ଛୁଆପିଲା ଙ୍କ ଦାୟିତ୍ଵ,

ସମନ୍ୱୟ କରି ଚଳିବାକୁ ପଡେ କେତେ ଲୋକ ଙ୍କ ସହିତ ।

ସେସବୁ ସମୟ ସରିଲାଣି ଏବେ ପିଲା ହୋଇ ଲେଣି ବଡ଼,

ହାତ ଛାଡି ମୋର ଚାଲି ଶିଖିଲେଣି ସମ୍ଭାଳି ନିଜର ଗୋଡ଼ ।

ଏତେ ସବୁ କଥା ସରିଲେ ବି ସୁଧା ଆଉକିଛି ଅଛି ବାକି,

ଜୀବନ ର ସେଇ ଅପଢାଅଧ୍ୟାୟ କେବେ କେବେ ମାରେ ଉଙ୍କି ।

ଜୀବନ ଟା ନୁହେଁ ପିଲାଖେଳ କିବା ଯଉବନ ମାତଲାମି,

ବୟସ ସହିତ ଆଗକୁ ଯାଇ ମୁଁ ସେସବୁ ବୁଝିଗଲିଣି ।

ଜୀବନର ଏଇ ଅପରାହ୍ନେ ଆଜି ଆଗକୁ ଚାଲିବା ପାଇଁ

ଭାବିଲା ବେଳକୁ ଆକାଶ କୁ ଚାହେଁ ଆଲୁଅ ଅଛି କି ନା ହିଁ ।

ଦୂର ଦିଗ୍ ବଳୟ ହାତଠାରି କହେ ପଡ଼ନାହିଁ ତୁମେ ଥକି,

କିଛି କାମ ସିନା ସରିଯାଇଅଛି ଆଉ କିଛି ଅଛି ବାକି ।