ଜୀବନ

ସାତ ତାଳ ପଙ୍କ 

ପଙ୍କ ଭିତରେ ଫରୁଆ

ଫରୁଆରେ ଥାଏ ସେ

କେତେବେଳେ ହସାଏ କନ୍ଦାଏ

ପୁଣି ନିରୋଳାରେ ଗୁମ ମାରେ ।

ଲହୁଣୀଠୁଁ ନରମ ସିଏ

କଥାରେ ତରଳିଯାଏ

ପ୍ରେମର ପାଖୁଡା ମେଲି

ଅମୃତର ଝରଣାଟି ଝରାଇ

ଡାକୁଥାଏ ଚୁମିବାକୁ ଆସ ଥରେ ।

କେତେବେଳେ ଚାଲିଯିବ ସିଏ 

କାହାକୁ ନ କହି ଏକା ଏକା

ବିଜୁଳି ଠାରୁ ଆହୁରି ଚପଳ

ଆଖିପିଛୁଳାକେ ଆଜି ଏଠି

ପୁଣି କାଲି ଆଉ କେଉଁଠାରେ ।