ଜୀବନ ତରଙ୍ଗ

ଯୁଗ ଯୁଗ ଧରି ଧରା ଅଙ୍ଗନେ 

ଯାଏ କୁଳୁ କୁଳୁ ତାନେ ବହି,

ଆଭା ମନ ଲୋଭା ତୋ ଶୁଭ୍ର କିରତୀ

ଉପମା ଦେବାକୁ ଶବ୍ଦ ନ ସ୍ଫୁରଇ l

ଶାନ୍ତ,ଶୀତଳ ନୀରର ନୀରବତା ଭାଙ୍ଗି

ସୃଷ୍ଟି ହୁଅଇ ତରଙ୍ଗ ମାନ,

ଯହିଁ ଗଢ଼ି ଉଠେ ତହିଁ ମିଶିଯାଏ

ତେଣୁ ତରଙ୍ଗର ଆୟୁଷ କ୍ଷୀଣ l

କେହି ରହେ ନାହିଁ ଅନିିିତ୍ୟ ସଂସାରେ

ପାଣି ଫୋଟକାର ସମ,

ବିଶ୍ୱ ଜୀବନେ ଦିିବ୍ୟ ଗୁୁଣ ଭରି,ପ୍ରଭୋ

ଧନ୍ୟ କର ତୁୁୁମ ନାମ l

ତରଙ୍ଗର ଗତି ଉଚ୍ଚ ନୀଚ୍ଚ ହୋଇ

ସ୍ୱଭାବେ କରେ ଗମନ,

ସୁଖ,ଦୁଃଖ ଭୋଗି ତରଙ୍ଗ ପରିକା

ଚାଲେ ମାନବ ଜୀବନ l

ହୃଦୟର ନିଭୃତ କୋଣେ

ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ତରଙ୍ଗ

ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ସାନ୍ନିଧ୍ୟ ଲାଭ କଲା ପରେ,

ଅକୁହା ଶବ୍ଦ ସବୁ ଅନୁୁୁରଣିତ ହୋଇ 

ସଞ୍ଚରି ଯାଏ ଶିରା ପ୍ରଶିରାରେେ l

ସମୁଦ୍ରେ ତରଙ୍ଗ ଅହରହ ସୃଷ୍ଟି

ଜୁୁୁଆର ଭଟ୍ଟାର ମେଳ,

କେବେ ସେ ସୁୁୁୁନାମୀ କେବେ ବନ୍ୟା,ବାତ୍ୟା

ଖେଳେ ନାନା ଧ୍ଵଂଶ ଖେଳ l

ଏ ସାରା ସଂସାର ବ୍ରାହ୍ମ ମୁହୁର୍ତ୍ତେ 

ପୁଲକିତ ହୋଇ ଉଠେ 

ଐଶ୍ୱରୀୟ ଚିିନ୍ତନରେ,

ଅନନୁୁଭୂତ ଭକ୍ତିି ରସେ ରସି

ଭଗବାନଙ୍କ ଦର୍ଶନ ପାଏ ମଣିଷ

କ୍ଷଣିକ ମଧ୍ୟରେ।।