ଜୀବନ ଓ ଯୌବନ

ଏ ଜୀବନ କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ ନାହିଁ ଭରସା

ଆଜି ଅଛି, କାଲି ନାହିଁ ଏ ତ ବିଧିର ଲେଖା

ବସନ୍ତ ଅନ୍ତେ ଗ୍ରୀଷମ ପୁଣି ବରଷା 

କ୍ରମାନ୍ବୟେ ଧରାପୃଷ୍ଠେ ଦିଅନ୍ତି ଦେଖା ।

ଯୌବନ ବିତିଲେ କିନ୍ତୁ ଫେରଇ ନାହିଁ

ବଢିଲା ବୟସକୁ କିଏ ବା ରୋକି ପାରଇ

ଫେରି ପାରେନା ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମ କାହାଣୀ 

ଲାଜ ଲାଜ ଆଖିର ସେ ଚୋରା ଚାହାଣୀ ।

ଦିବସ ଅନ୍ତେ ଯାମିନୀ ଆସଇ ଧୀରେ

ଆନନ୍ଦେ ହସେ ଚନ୍ଦ୍ରମା ତାରକା ମେଳେ

ରାତ୍ର ଶେଷେ ଧରାପୃଷ୍ଠେ ସୂର୍ଯ୍ୟାଲୋକ ପ୍ରକାଶେ

ନିଦରୁ ଉଠି ଭାସ୍କର ପୁଣି ଆକାଶେ ହସେ ।

ନ ଫେରେ ହୃଦେ ବାସନା ପ୍ରେମ ପ୍ରଣୟ 

ଯୌବନ ବିତିଲେ, କିବା ହୁଏ ମନ ଅଥୟ

ପ୍ରେମର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଅବା ବିରହ ସୁଖ

ଯୌବନ ଅନ୍ତେ ସେ ସବୁ ଲାଗେ ଅଳିକ ।

ଛୋଟ ହେଉ ପଛେ ଯେତେ ଏଇ ଜୀବନ

ଯୌବନ ବିନା ଜୀବନେ କି ଅବା ମାନ 

ଫେରିଗଲେ ଯୌବନ ତ ଆଉ ଆସେନା

ମଉଳିଲା ଫୁଲ ପ୍ରାୟ ଆଉ ଫୁଟେନା ।