ଝୁରୁଛି ମୁଁ

ଅତୀତର ସ୍ବାକ୍ଷର

ଲେଖି ମୋର ବକ୍ଷେ

ଆନନ୍ଦିତ ହୁଅ ତୁମେ,

କିନ୍ତୁ

କେବେ ଦେଖିଛ କି

ମନ ତଳେ ମୋର

ଜଳୁଛି ଯେ ନିଆଁ

ରାଜଉଆସ ଅବା

ରାଣୀ ଅନ୍ତପୁର

ହୋଇଛି ମୋପାଇଁ

ଚୁପଚାପ ଆଉ ଶୁନଶାନ ।

ଯାହାପାଇଁ ଥିଲା ମୋର ଗର୍ବ

ସେମାନେ ଯେ ହଜିଗଲେ

କାଳର ସୁନାମି କୋଳେ

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ରହିଗଲି

ସବୁଦିନ ଏକା ଆଉ ଏକା ।

ଆସୁଛ ଯାଉଛ ଦେଖୁଛ

ଉପଭୋଗ କରୁଛ ମୋ

ସୁନ୍ଦରତାକୁ,କିନ୍ତୁ

ମୋ କଥା ଭାବିଛକି କିଏ

ଭାବୁଥିଲେ ଯିଏ

ନାହାନ୍ତି ତ ସିଏ,

ଝୁରୁଛି ମୁଁ ଅବିରତ ।

ଅଧୁରା ସ୍ବପ୍ନକୁ ହୃଦୟରେ ଚାପି

ରହିଛି ମୁଁ ଚାହିଁ

କେବେ ମିଶିଯିବ

ମୋର ଅବୟବ

କାଳର କରାଳ ବକ୍ଷରେ ।