ଝୁଣ୍ଟି ପଡ଼ୁଥିବା ଜୀବନ

ଛାତିତଳେ ଶୂନ୍ୟତାର ଦୃପ୍ତ ହାହାକାର,

ପଂଜରା ଥରାଇ ଉଠୁଛି ପଡୁଛି କୋହ ।

ଏଇ ବର୍ଷିବ ବର୍ଷିବ ହେଉଥିବା,

ଥମ ଥମ ଟଳମଳ ଲୁହ ।

ରହି ରହି ପୁଣି ଭଙ୍ଗାରୁଜାର ଶବ୍ଦ !

କେଉଁଠୁ ଆସୁଛି ?

ଘଟୁଛିକି କେଉଁଠି କିଛି ?

ଖୁବ୍ ସନ୍ତର୍ପଣରେ ନିଜ ଭିତରକୁ ଚାହିଁ ଦେଖିଲି,

ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଲିରିକ୍ ରେ ଭର୍ତ୍ତି ହୃଦୟ !

ବାକରୁଦ୍ଧ !

କଣ୍ଠଖୋଲି ଗାଇ ପାରୁନି ଦୁଃଖର ଗଜଲ !

ଆଳାପର ଆରମ୍ଭରୁହିଁ କେହି

ଚିପି ଧରୁଛି ଗଳା ଖୁବ୍ ଜୋର୍ ରେ !

ପ୍ରତୀକ୍ଷିତ ଆଲୋକକୁ ଭେଟିବା ପୂର୍ବରୁ

ଡୁବିଯାଉଛି ସୂର୍ଯ୍ୟ ,

ଚାନ୍ଦକୁ ହାତ ବଢ଼ଉ ବଢ଼ଉ,

ଘୋଟି ଆସୁଛି ଘନ ଅନ୍ଧାର ।

ଚିକମିକ ସ୍ୱପ୍ନିଳ ତାରାମାନେ ବି ଉଭାନ୍

କେଉଁ ଅପହଞ୍ଚ ଇଲାକାକୁ !

ପକ୍ଷୀରାଜ ଘୋଡ଼ାରେ ବସି

ବୟସ ଦୌଡୁଛି କ୍ଷିପ୍ର ଗତିରେ,

ରାତାରାତି ବୟସ୍କ ହେଉଛି ସମୟ,

ପାହୁଣ୍ଡ ଯେତିକି କ୍ଷତବି ସେତିକି,

ଜୀବନକୁ ବୁଝୁବୁଝୁ ପାହି ଯାଉଛି ରାତି ।

କାଣିଚାଏ ଆଶା ପାଇଁ ଅଜସ୍ର ବଳି,

ଟିକିଏ ପ୍ରାପ୍ତି ପାଇଁ ଅମାପ ହାର୍ !

ପରାଜୟର ଗ୍ଲାନିରେ ଅକାତ ପାଣିକୁ

ଡେଇଁ ପଡ଼ୁଛି ଅସ୍ତିତ୍ବ ବାର୍ ବାର୍ !

ନା ମରୁଛି ନା ତରୁଛି,

ନା ବୋହି ହେଉଛି, ଏ ଦହନର ଭାର,

ନା ଫିଙ୍ଗି ଦେଇ ହେଉଛି ଅକ୍ଳେଶରେ !

ହୁଲି ଡଙ୍ଗାପରି ଭାସି ଚାଲିଛି ଜୀବନ,

ଥଳକୂଳ ହୀନ,ଭରା ନଈର ପ୍ରଖର ସୁଅରେ !!

କିଏସେ ବାହୁଛି,କୋଉଠି ?

କେଜାଣି କାହା ଇଙ୍ଗିତରେ ??

* * *

ସୁନନ୍ଦା (ବି) ମହାପାତ୍ର

ବାଙ୍ଗାଲୋର୍ ।