ଝରା ଶେଫାଳିର ହସ

ସଞ୍ଜରେ ଫୁଟି ସେ ଯାଏ ମଉଳି

ନାଆଁଟି ତା'ର ଗଙ୍ଗଶିଉଳି

ବାସନାରେ ଭରିଥାଏ,

ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ପଦେ ଲାଗିବା ଆଗରୁ

ସକାଳେ ସେ ଝଡ଼ିଯାଏ ।

ତଥାପି ମନେ ଖୁସି ହେଉଥାଏ

କାହା ହାତେ ଧରା ଦେବ,

ଧରା ଦେଇ ସେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ପାଦେ

ନିତି ଶୋଭା ପାଇବ ।

ବୃନ୍ତରୁ ଚ୍ୟୁତ ହେଲା ପରେ ସେ

ହରାଇ ନ ଥାଏ ନିଜ ବିଶ୍ୱାସ,

ଝରି ଝରି ସେ ଲୋଟି ପଡଇ

ମାଟି ମା' ର ପାଶ ମୁଖେ ଫୁଟାଇ ହସ ।

ଆଖିରେ କେତେ ସପନ ଆଣି

ନିଜକୁ ଭୁଲି ଥାଏ,

ତଥାପି ବାଣ୍ଟେ ମଧୁର ବାସ୍ନା

ବାସି ଚଉଦିଗ ଚହଟାଏ ।

ମୂଢ଼ ମଣିଷ କିଛି ବୁଝେ ନାହିଁ

ବାହାର କରେ ଦୋଷ,

ହସି ହସାଇ ଦୁଃଖ ସହିଲେ

ସଭିଏଁ ହେବେ ବଶ ।