ଝଙ୍କାର

ବିରାମ ନନେଇ    ଏମିତି ଚାଲିଛି

ଯୁଗଯୁଗ ଗଲା ବିତି

ଚାଲୁଚାଲୁ ଝୁଣ୍ଟି   ହାରିବା ପରେ ମୁଁ

ଅଟକି ଯାଇଛି ନିତି ।

ଆହତ ହେଲେ   ବି ହସିବାକୁ ହୁଏ

ଯେପରି ହୋଇଛି ଭୋଳ

ମହୁ ବୋଲି କିଏ   ପିଆଇ ଦେଇଛି

ଜୀବନର ବିଷଘୋଳ ।

ବହୁଦିନ ତଳେ   ଚାନ୍ଦିନୀ ଡାକିଲା

ବାଟରେ ରୋଶଣି ଜାଳି

ଯାହା କୁହ ମୋତେ  ଲୁହର ନିର୍ଝର

ସେଦିନୁ ଦେଇନି ଢାଳି ।

କୂଳେ ଠିଆ ହୋଇ  ଏମିତି କିପାଇଁ

ଡାକୁଛ ଗୋ ଉଚ୍ଚସ୍ବରେ

ମଝି ଧାରେ ଦେଖ  ଜଣାନାହିଁ କିଏ 

ଦୁଇଗୋଡ଼ ଟାଣି ଧରେ ।

ରଙ୍ଗୀନ କବଚ   ଆବରଣ ମୋର

ଫିଙ୍ଗିବି ଓହ୍ଲାଇ ଧୀରେ

ଦୀପ ତଳେ ଥିବା  ଅନ୍ଧାର ଦେଖିଛି

ବିସର୍ଜି ଦେବି କି ନୀରେ ।

ମୋ' ହୃଦ ଦୁଆରେ  ସବିନୟ କିଏ

ନଗାଉ ବନ୍ଦନା ଗୀତ

ଦେଖିବ ଗୋ ଦିନେ ଦିବ୍ୟତା କିଭଳି

ସ୍ବତଃ ହେବ ପ୍ରକାଶିତ ।

ହୃଦଗତ ଭାବ     ନିତ୍ୟ ବିଚଳିତ 

କରେ ସିନା ପ୍ରତିକ୍ଷଣେ

ଅନୁବାଦ ପାଇଁ    ତହୁଁ କିଛି ତଥ୍ୟ

ରହେନାହିଁ ଆଉ ମନେ ।

ପ୍ରଥମ ଥର ମୁଁ    ନୀରବ ସାଜିଛି

ଅନ୍ତର ଉଠେ ଗୋ କାନ୍ଦି

ବୀଣାଟିଏ ଧରି    ଭ୍ରମରେ ପଡିଛି

ଝଙ୍କାରେ ପାରୁନି ବାନ୍ଧି ।