ଝିଅ

ଝିଅ ନୁହେଁ ଧରା ପାରିଜାତ ସେହି,

ସୌରଭରେ ତାର ମହକଇ ମହୀ ।

ଫୁଲ ହୋଇ ତାକୁ ଦିଅ ରହିବାକୁ,

ବୃନ୍ତଚ୍ୟୁତ କେହି କରନି ତାହାକୁ ।

କଳୀରୁ ପୁଷ୍ପିତ ହୁଏ ଯେତେବେଳେ,

ଉନ୍ମୁକ୍ତ ପାଖୁଡା ଖେଳେ ସେତେବେଳେ,

ତୁଳିରେ ରଙ୍ଗ କେ ଭରିଦିଏ ତାକୁ !

ବୃନ୍ତଚ୍ୟୁତ କେହି କରନି ତାହାକୁ ।

ମନ ଭରି ବାସ୍ନା କରନ୍ତୁ ଆଘ୍ରାଣ,

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲିତ ହେଉ ଦେହ ମନ ପ୍ରାଣ ।

ଦେଖ, କିନ୍ତୁ ସ୍ପର୍ଶ କରନି ତାହାକୁ,

ବୃନ୍ତଚ୍ୟୁତ କେହି କରନି ତାହାକୁ ।

ଫୁଲଟିଏ ସିଏ ସନମାନ କର,

ଦଳିବାର ଇଚ୍ଛା ଅବନତ କର ।

ଗୌରବର ସହ ଦିଅ ଝୁଲିବାକୁ,

ବୃନ୍ତଚ୍ୟୁତ କେହି କରନି ତାହାକୁ ।

କମନୀୟ ରୂପ ସ୍ଵପ୍ନିଳ ଆକାର,

କରନାହିଁ କେହି ତାକୁ ନାରଖାର,

ସୁନ୍ଦର ସେ ଫୁଲ, ଫୁଲ ହୋଇ ଥାଉ,

ବୃନ୍ତଚ୍ୟୁତ କେହି କରନି ତାହାକୁ ।

ତାହାର ବି ଅଛି ବୁଦ୍ଧି, ମନ, ପ୍ରାଣ,

ଅନ୍ୟର ଅପେକ୍ଷା ବେଶୀ ବା ସମାନ ।

ହସି ଖେଳୁ ଥାଉ ସେ କାଳ କାଳକୁ,

ବୃନ୍ତଚ୍ୟୁତ କେହି କରନି ତାହାକୁ ।

ତୁମ ଇଚ୍ଛା ତାକୁ ହାତରେ ଧରିବ,

ଦଳିବ, ମନ୍ଥିବ, ରକ୍ତାକ୍ତ କରିବ ।

ପରିହାର କର ଏପରି ଇଚ୍ଛାକୁ,

ବୃନ୍ତଚ୍ୟୁତ କେହି କରନି ତାହାକୁ ।

ତା’ର ଇଚ୍ଛା ହେଲେ ଆପେ ଧରା ଦେବ,

ଘରର ଅଗଣା ସୁଶୋଭିତ ହେବ ।

ଲୁଣ୍ଠନ କରନି ପବିତ୍ର ପୁଷ୍ପକୁ,

ବୃନ୍ତଚ୍ୟୁତ କେହି କରନି ତାହାକୁ ।

ପ୍ରଭୁ ପାଦ ତଳେ ଶୋଭା ପାଇବାକୁ,

ଆସିଅଛି ସିଏ ଏ ଧାରା ଧାମକୁ ।

ଭାଗୀ ହୁଅ ନାହିଁ ଚୋରୀ ପାତକକୁ,

ବୃନ୍ତଚ୍ୟୁତ କେହି କରନି ତାହାକୁ ।

ଝାଉଁଳି ପଡ଼ିବ ଆପେ ଦିନେ ସେହି,

ଫଳ ଜନ୍ମ କରି ଖୁସି ଭରିଦେଇ ।

ହିଂସାତ୍ମକ ଭାବ ଦେଖାନି ତାହାକୁ,

ବୃନ୍ତଚ୍ୟୁତ କେହି କରନି ତାହାକୁ ।