ଜଗନ୍ନାଥ ଓ ରଥଯାତ୍ରା

କିଏ କହେ

ବିଶ୍ବର ବନ୍ଧୁ ତୁମେ

ପୁରୁଷଉତ୍ତମ,

କିଏ କହେ ଚକାଡ଼ୋଳା

ଜଗତର ନାଥ

ତୁମେ ପରମ୍ ବ୍ରହ୍ମ ।

ତୁମକୁ ନେଇ କ'ଣ

ଲେଖିହୁଏ କବିତା ?

ଏ ସାଧାରଣ ଅକ୍ଷର କେଇଟା

କେମିତି ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବ

ସୀମାହୀନ ବ୍ଯାପ୍ତି ତୁମ

ରୂପ ଅନୁପମ ।

ଯିଏ ନିରାକାର

ତାଙ୍କୁ କେମିତି

ଦେବି ଯେ ଆକାର ?

ଏହା ନିଶ୍ଚେ ଅପଚେଷ୍ଟା

ଭାଷା ଅସମର୍ଥ

କରିବାକୁ ବ୍ୟକ୍ତ

ହୃଦୟର ଅନୁଭବ

ତୁମେ ଯେ ଅବ୍ୟକ୍ତ ଅସୀମ ।

ତୁମ ଚକାଡ଼ୋଳା ଭିତରେ ଯେ

କେତେ ଆକର୍ଷଣ

କେତେ ଯେ କୁହୁକ ପଣ

ଚାହିଁଦେଲେ ଧୋଇଯାଏ

ସବୁ ଦୁଃଖ ଅବସାଦ ଦ୍ବନ୍ଦ

ଅଶାନ୍ତି ଅପ୍ରେମ ।

ତମକୁ କିଛିବି ମାଗିବାକୁ

ଲେଉଟେନା ଜିଭ

ଭାବେ............

କ'ଣ ବା ଅଜଣା ତୁମକୁ ?

ଅନେକ୍ ଥର ଯାଇଚି ଦୁଆର

ହେଲେ କିଛି ମାଗିବାକୁ

ବଳେ ନାହିଁ ମନ,

କହେ.............

ତୁମ ଇଚ୍ଛା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଉ

ମୁଁ ଯେ ନିମିତ୍ତ ମାତର

ସ୍ଥୂଳ ଦେହେ ତୁମେ ସୁକ୍ଷ୍ମତମ ।

ବିଶ୍ବରେ ମହାନ୍

ତୁମ ରଥ ଯାତ

ଦେଖି ଯାଏ ସତ

ଏହା ତ ଲୌକିକ

ହେଲେ -

ଏ ହୃଦୟ ରଥରେ ତ

ତୁମେ ସବୁବେଳେ ଅଛ

ଅହରହ ଦେଖୁଛି ମୋ

ତୃତୀୟ ନୟନ

ତା ଭିତରେ ଭରୁଥାଏ ଜୀବନର

ଧର୍ମ ଅର୍ଥ କାମ ମୋକ୍ଷ ପ୍ରେମ ।

ମୂଢ ଏ ମାନବ

ସଉଦା ଯେ କରେ ତୁମ ନାମେ

ନିଷ୍ଠୁର ନିର୍ମମ

ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରେ ଘଟାଉଛି

କେତେ ଅଘଟଣ

ହେ ବିଶ୍ବ ମୋହନ !

ଅବୁଝା ସନ୍ତାନ ଭାବି

ନିଜ ଗୁଣେ କ୍ଷମ ।

କବିତା ଏ ନୁହେଁ,

ହୃଦୟର ସ୍ଵର

ଅନୁଭବ ସାଗରରୁ

ବିନ୍ଦୁଏ ମାତର

ତୁମ ଘୋଷଯାତ୍ରା ଆସୁଥାଉ

ବାର ବାର

ନୀଳଚକ୍ରେ ବାନା ତୁମ

ଉଡୁ ନିରନ୍ତର ।।