ଜବାନ୍

ନାଇଁ କାନ୍ଦ୍'ବୁ ମାଁ'ଗୋ କେଭେ

ମୁଇଁ ମରିଗଲେ

ଆର୍ ଗୁଟେ ମାଁ'କେ ବଂଚାବାର୍ ଲାଗି

ମୋର୍ ଜୀବନ୍ ଚାଲିଗଲେ ।

ମୁଇଁ ଆଏ ତୋର୍ ବୀର୍ ଜବାନ୍

ତୁଇଁ ମତେ ତାକତ୍ ଦେଇଛୁ

ଦୁଇଟା ମାଁ'ର୍ ଛୁଆଁ ବଲିକରି ମତେ

ହେ କଥା ତୁଇଁ କହିଛୁ ।

ତୋର୍ କୁଲେ ସିନା ଜନମ୍ ହେଇଛେ

ମାଏଟ୍ ମାଁ'ର୍ କୁଲେ ବଢିଛେ

ନାଇଁ ଛାଡି ପାରେ କାହାକେ ମୁଇଁ

ଦୁହିଁ ଜନ୍'କୁ କିରିଆ ଦେଇଛେ ।

ଛୋଟ୍'ନୁ ଆଏଜ୍ ବଡ୍ ହେଇଛେ

ଦୁହିଁକର୍ କୁଲେ ଖେଲି

ଦୁହିଁ ଜନ ମୋର୍ ଜୀବନ୍ ହେଇଛ

ନାଇଁ ପାରେ କାହାକେ ଭୁଲି ।

ନିଜର୍ ଜୀବନ୍'କେ ବାଜି ଲଗେଇଦେମି

ଦୁହିଁକୁ ବଂଚାବାର୍ ଲାଗି

ମର୍'ଲେ ପଛେ ମରିଯିମି ମୁଇଁ

ଶତ୍ରୁଠାନୁ ନାଇଁ ଯାଏ ଭାଗି ।

ଶତ୍ରୁକେ ହରେଇଦେମୀ ମୁଇଁ

ମାଏଟ୍ ମାଁ'କେ ବଂଚାମି

ମରିଗଲେ ନିଜେ ମରିଜିମି ପଛେ

ଶତ୍ରୁମାନଙ୍କୁ ବିନାସ୍ କରିଦେମି ।