ଜାଗର ମହାତ୍ମା

ଅତି ଯେ ଦୁର୍ଦ୍ଦାନ୍ତ ଅଟେ ସେ ଶବର

   ମାରୁଥାଏ ପଶୁ ପକ୍ଷୀ

କ୍ଷଣକ ମଧ୍ୟରେ ନେଉଥାଏ ପ୍ରାଣ

  ଧନୁରେ ଶରକୁ ଯୋଖି

ଏକ ଦିନେ ସେଇ ଶବର ପଶିଲା

  ଯାଇ ଯେ ଘୋର ବନନ୍ତେ

ଯାହା ଘଟିଗଲା  କହୁଅଛି ଶୁଣ

  ସୁଧିଜନ ଏଥୁ ଅନ୍ତେ

ବିଭିନ ପ୍ରକାର ପକ୍ଷୀକୁ ଧରି ସେ

  ପଞ୍ଜୁରୀରେ କରି ବନ୍ଦ

ସେତିକିରେ ମନ ହେଲାନି ସନ୍ତୋଷ

  ଲୋଭରେ ହୋଇଲା ଅନ୍ଧ

ପଶିଗଲା ସିଏ ଘୋର ଅରଣ୍ୟରେ

  ହୋଇଗଲା ସନ୍ଧ୍ୟା ଆସି

ସହଜେ ଅରଣ୍ୟ ହୋଇଲା ଅନ୍ଧାର

   ଦିଶିଲାନି ପଥ କିଛି

ରାତ୍ର ହେଲା ଯେବେ ହିଂସ୍ର ଜନ୍ତୁମାନେ

  କରିଲେ ରଡି ବୋବାଳି

ଭୟରେ ଶବର   ବୃକ୍ଷକୁ ଚଢିଲା

  ପ୍ରାଣ ବଞ୍ଚେଇବ ବୋଲି

ମହାବଳ ବାଘ  ଗନ୍ଧ ବାରେଇକି

  ବୃକ୍ଷ ମୂଳେ ହେଲା ଠିଆ

ଶୀତ କାକରରେ  ଥରିଲା ଶବର

   ଥରୁଥିଲା ତାର ହିଆ

ଯୋ ବୃକ୍ଷେ ଚଢିଲା ସେ ଶବର ବୀର

  ଥିଲା ବେଲଗଛ ସେଇ

ସେ ବୃକ୍ଷ ମୂଳରେ  ଶିବଲିଙ୍ଗଟିଏ

  ଥିଲା ସେଇଠାରେ ରହି

ଭୟରେ ଶବର  ବେଲବୃକ୍ଷ ଝାଙ୍କେ

  ବାଘ ଯିବ ବୋଲି ଚାଲି

କଞ୍ଚା ମାଂସ ଲୋଭେ ଯାଏନି ସେ ବାଘ

   ବେଲ ବୃକ୍ଷ ମୂଳ ଛାଡି

ବେଲପତ୍ର ଝଡି  ଶିବ ଲିଙ୍ଗେ ପଡି

  ହୋଇଗଲା ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ

ତା ସାଥେ ପଡଇ କାକର ଟୋପା ଯେ

  ଜଳ ଲାଗୁ ହେଲା ଜାଣ

ସେ ରାତ୍ରୀ ଯେ ଥିଲା ଶିବ ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶୀ

   ନଥିଲା ତାକୁତ ଜଣା

ଅଜାଣନ୍ତେ ସିଏ   ଉପବାସ କରି

  ପୂଣ୍ୟ ଆତ୍ମାରେ ହେଲା ଗଣା

ଦିବସ ହେବାରୁ  ବାଘ ଚିଲିଯାଇ

  ବୁଦାମୂଳେ ଥିଲା ଛପି

ଶବର ଭାବିଲା  ପ୍ରାଣ ବଞ୍ଚିଗଲା

   ଆସିଲା ତଳକୁ ଖସି

ବୁଦାରୁ ବାହାରି  ମହାବଳ ବାଘ

  ଶବରକୁ ଗଲା ଖାଇ

ଯମଦୂତଗଣ  ଶବର ପ୍ରାଣକୁ

  ଆସି ଗଲେ ତାକୁ ନେଇ

ଯମଦୂତ ଗଣ ନାନା କଷ୍ଟ ଦେଲେ

  ଚର୍ମ ଚାବୁକରେ ମାରି

ଶିବଙ୍କ ଆଦେଶେ ଶିବଗଣ ଆଶି

  ଆତ୍ମାକୁ ଗଲେ ଯେ ଧରି

ଶିବଙ୍କ ଆଶିଷେ ଶିବ ଲୋକେ ରହି

  ଶିବଗଣ ହେଲା ଆତ୍ମା

ଏତିକିରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ କରୁଅଛି ମୁହିଁ

  ଏଇ ଯେ ଜାଗର ମାହାତ୍ମା