ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ

ବରଷା ଆସିଲା ଖରା ହୋଇଛି

ଟୁପୁରୁ ଟୁପୁରୁ ବରଷୁ ଅଛି

ନୀଳ ଗଗନକୁ ଦେଖ

ସାତଟି ରଙ୍ଗର ଧନୁଟିଏ ଅଛି

ଭଲରେ ଟିକେ ନିରେଖ ।

କେଡେ ଶୋଭାବନ ଧନୁଟି ଦିଶେ

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ନାମ ପାଇଅଛି ସେ

ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କର ବିପରୀତ

ଦିଗରେ ରହିଛି ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ

ଦେଖି ସରବେ ହେଲେ ଉଷତ ।

ସାତଟି ରଙ୍ଗରେ ହୋଇ ରଙ୍ଗେଇ

କେଡେ ମନଲୋଭା ରୂପ ଦିଶଇ

ବାଇଗଣୀ ଘନ ନୀଳ

ନୀଳ ସବୁଜ ହଳଦିଆ ନାରଙ୍ଗୀ

ଲାଲ ସାତରଙ୍ଗ ତାର ।

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଦିଗବଳୟେ ଦିଶେ

ପିଲାଏ ଦେଖି ନାଚନ୍ତି ହରଷେ

ପଡିଅଛି ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ

ଦେଖି ଆସ ଥରେ ଦେଖିଲେ

ତା ଶୋଭା ପାଶୋର ନ ଯିବ ମନୁଁ ।

ଥରେ ଦେଖିଲେ ଆଉଥରଟିଏ

ଦେଖିବାକୁ ମନ ମୟୂରୀ ଧାଏଁ

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁକୁ ଦେଖିବ

କଳାମେଘ ଦେଖି ମୟୂର ନର୍ତ୍ତନ

ମନ ମୟୂରୀ କରିବ ।

ବାଦଲ ଘୋଟି ଆସଇ ଯେ କାଳେ

ସୂର୍ଯ୍ୟ ରହନ୍ତି ମେଘ ଆଢୁଆଳେ

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଲୁଚିଯାଏ

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ସ୍ମୃତି ମନ ଉପବନେ

ସଦାବେଳେ ରହିଥାଏ ।

ପ୍ରକୃତି ରାଣୀର ଏ ଉପହାର

ଆଖିକୁ ଦିଶଇ କେଡେ ସୁନ୍ଦର

କିଏ ବା ତାକୁ ଧରିବ

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଧରି କିଏ ସେ ଧନୁରେ

ଅବା ଚାପ ଚଢାଇବ ।

ପିଲା ବୁଢା ଦେଖି ହେଲେ ଆନନ୍ଦ

ଈଶ୍ବରଙ୍କର ଏ ସୃଷ୍ଟି ସମ୍ପଦ

ସବୁବେଳେ ନ ଦିଶଇ

ଦିଶେ ଯେତେବେଳେ ସେ ତ ସଭିଙ୍କର

ମନକୁ ନିଅଇ ମୋହି ।

ଏ ସୁନ୍ଦର ଧନୁ ଗଢିଛି ଯିଏ

କହ ତାକୁ ଅବା ଦେଖିଛି କିଏ

ଧନ୍ୟ ତାହାର କରଣି

ମଥା ନତ ହୁଏ ପାଦ ତଳେ ତାର

ସିଏ ହିଁ ପ୍ରକୃତି ରାଣୀ ।