ଇଏ ପ୍ରକୃତ ହିଁ ପ୍ରେମ ।

ପଶୁ ହେଉ ଅବା ପକ୍ଷୀଟିଏ ହେଉ,

ହେଉ ବା ମଣିଷ ଜାତି ।

ଯାହା ଶରୀରରେ ରହିଛି ଜୀବନ,

ସଭିଙ୍କର ଥାଏ ପ୍ରୀତି ।।

ପ୍ରୀତି ମାନେ ପରା ଭଲପାଇବାଟା,

ଐଶ୍ୱରୀୟ ଅଟେ ଏହା ।

ସେହି ପ୍ରୀତି ପୁଣି ଖୋଜଇ ପ୍ରୀୟକୁ,

ପରଲୋକେ ଯାଇ କାୟା ।।

ଇହଲୋକ ତେଜି କେହି ଯେବେ ଯାଏ,

ପରଲୋକେ ଏକାଏକା ।

ନିଜ ଲୋକଟିକୁ ଆସେ ନେବା ପାଇଁ,

ଯମର ପଡିଲେ ଡକା ।।

ଲୋଭ ମାୟା ତା'ର ସଂସାରୁ ନ ଛାଡେ,

ମନ ଥାଏ ପ୍ରୀୟ ପାଖେ ।

ତେଣୁ ଘୁରିବୁଲେ ଆଶରୀରୀ ହୋଇ,

ପ୍ରୀୟକୁ ନଜର ରଖେ ।।

ମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ ବଞ୍ଚିଛି ସାଥି ସାଥେ ଯେଣୁ,

ତାକୁ ନେବ ସ୍ୱର୍ଗ ଧାମ ।

ସାଥି ହୋଇ ପୁଣି ବଞ୍ଚିବେ ସ୍ୱର୍ଗରେ,

ଇଏ ହିଁ ପ୍ରକୃତ ପ୍ରେମ ।।