ହେ ପ୍ରଭାତ

ହେ ପ୍ରଭାତ,ତୁମେ ଅରୁଣ ଅଙ୍ଗର

      ଅଭ୍ର ଅରୁଣିମା

    ନରମ ନମ୍ର ପ୍ରକାଶ ।

ମଧୁ ଯାମିନୀର  ମଧୁର ପରଶ

     ସାୟଂକାଳ ସାଧ୍ବୀ

    ଅତି କ୍ଷୀଣ ଅବକାଶ ।।

ଯାମିନୀ କାମିନୀ ସିଦ୍ଧି ସୁଲକ୍ଷଣୀ

     ଅଙ୍କଶ୍ରୀ ଶାୟିନୀ

   ଅଙ୍ଗ ଅଙ୍ଗୀକାର ପରେ ।

ସୁରମ୍ୟ ସୁରଭି ମହୁଆ ମହକେ

     ଆସ, ଆସିଯାଅ

   ଭାସେ ଧରା ଭାବନାରେ ।।

    

ହେ ପ୍ରଭାତ,ତୁମେ ନିତି ନିୟମିତ

     ନୂତନ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ

   ଆବାହନୀ ମନ୍ତ୍ର ନେଇ ।

ଧୀର ଓ ମନ୍ଥର ପାଦ ଚାପି ଚାପି

    ବୈଦିକ ରୀତିରେ

   ବେଦସ୍ତୋତ୍ର ଯାଅ ଗାଇ ।।

ସେଇ ବେଦସ୍ତୋତ୍ର ଅପୂର୍ବ ବିଚିତ୍ର

     ମନ୍ତ୍ରରେ ମନ୍ତ୍ରରେ

    ମନ୍ତ୍ରମୁଗ୍ଧ ଅଭିଷେକ ।

ଅଭିଷେକ ନୁହେଁ ଅନନ୍ତ ଆକାଂକ୍ଷା

      ନବ ଦିବସର

   ଶୁଭ୍ର ସ୍ୱାଗତିକା ଶ୍ଳୋକ ।।

ସ୍ୱାଗତିକା ସୁର ନିନାଦିନୀ ସ୍ରୋତେ

      ଉଷାଶ୍ରୀ ଚରଣ

    ଶିଶିର ମୁକ୍ତାରେ ଧୁଏ ।

କର ପଲ୍ଲବରେ କୋଇଲି କଣ୍ଠର

      ସୁମଧୁର ସ୍ଵନ

    ଶୁଭ ବାରତା ଶୁଣାଏ ।।

ବିଶାଳ ଭୂଖଣ୍ଡ ଭୂଗୋଳର ତୁମେ

     ଭବ୍ୟ ଭବିଷ୍ୟତ

    ଇତିହୀନ ଇତିହାସ ।

ଇତିହାସ ପୃଷ୍ଠା ସୁଖ ଓ ଦୁଃଖର

     ପରିମାର୍ଜନୀୟ

    ନିତ୍ୟ ନୂତନ ପ୍ରକାଶ ।।

ପଦଚିହ୍ନ ତୁମ ସାଥିରେ ସାଥିରେ

     ସାଥି କରି ଆଣେ

    ସୁସମ୍ବାଦ ଦୁଃସମ୍ବାଦ ।

ଆଙ୍କିହୋଇ ଆସେ ବିରହ ମିଳନ

      ଅମୃତ ଆନନ୍ଦ

    ଅନାହୂତ,ରୁଦ୍ଧ କାନ୍ଦ ।

ମୃଣ୍ମୟୀ ମସୃଣ   ମମତାର ଭ୍ରୁଣ

     ରଜନୀ ସାରିକା

    ରାତିର ରଜନୀଗନ୍ଧା ।

କ୍ଷତ ବିକ୍ଷତ ସେ  ଲଜ୍ଜିତ ଲୁଣ୍ଠିତ

     ରକ୍ତାକ୍ତ ଆୟୁଷ

    ତୁମ ସିଦ୍ଧାନ୍ତରେ ବନ୍ଧା ।।

ସିଦ୍ଧାନ୍ତ ସମ୍ଭ୍ରାନ୍ତ  ଅବା ଅସଂଭ୍ରମ

     ପଦ୍ମକୁ ପ୍ରୀତିରେ

    ପ୍ରୀତିଛନ୍ଦା ଦିଅ କରି ।

କାହିଁକି ତାହେଲେ ସ୍ୱାଗତ ସଙ୍ଗୀତ

     ତୁମ ଆଗମନେ

    ଛୁଟାଇ ଦିଏ ଲହରୀ !!

ଏକକ ଗର୍ଭର    ଦୁଇଟି ବୃନ୍ତକୁ

     ବୈମାତୃକ ଭାବ

   ନୁହେଁ କି ହୀନମନ୍ୟତା ?

ମାନବ ତାହେଲେ ଶିଖିବ କେମିତି

      ମାନବ ଧର୍ମର

    ମର୍ମଭରା ମାଦକତା !!

ହେ ପ୍ରଭାତ,ତୁମେ ବିଶ୍ୱ ଭୁଗୋଳର

     ଅବିଚ୍ଛେଦ୍ୟ ସତ୍ୟ

    ଆକାରରେ ନିରାକାର !

ପ୍ରଣତି ବାଢୁଛି   ପ୍ରଣୟ ବଳୟେ

     ମାନବେ ଶିଖାଅ

    ମାନବୀୟ ସଦାଚାର ।।