ହେ ମୃତ୍ୟୁ

ହେ ମୃତ୍ୟୁ

ତୁ ତ ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଅଜର

ଜନ୍ମ ନ ଥାଇ ବି କାଳ କାଳକୁ ଅମର ।

ଅଭାବ ବା କଣ, କାହିଁକି ଏ ସ୍ୱଭାବ

ଆଚରଣ ବାଦଲ ଫଟା କ୍ରୁର

ନୃଶଂସ, ନିଷ୍ଠୁର ॥

ନୁହଁନ୍ତି ତ କେହି ତୋର

ପ୍ରତିଯୋଗୀ ଅଥବା ପ୍ରତିଦ୍ୱନ୍ଦୀ

ଅଥଚ ବାଟରେ କଣ୍ଟା ପକେଇ

ଅଫେରନ୍ତା ଯନ୍ତାରେ କରିନେଉ ବନ୍ଦୀ ॥

ଶାନ୍ତି ଭଙ୍ଗକାରୀ ପ୍ରୀତି ହତ୍ୟାକାରୀ

ତୋ ଛାଇରେ ହିଁ ଯେତେକ ଅନର୍ଥ

କୁସୁମିତ ପଥରେ ବି

ଝୁଣ୍ଟିପଡେ ଜୀବନର ରଥ ॥

ହେ ମୃତ୍ୟୁ

ତୁ ତ ଯୁଗାନ୍ତକାରୀ ଦୁର୍ବାର ସତ୍ୟ

ପାର୍ଥିବ ଦୁନିଆଁର

ଲୋମହର୍ଷଣକାରୀ ଶାଶ୍ୱତ ।

କିବା ଆନନ୍ଦ, କାହିଁକି ତୋର

ଅପହରଣକାରୀର ଏ କଳଙ୍କିତ ଚରିତ୍ର ॥

ମିଥ୍ୟାକୁ ଆଡେଇ

ତୁ ହିଁ ତ ସାଉଁଟି ଥାଉ ସତ୍ୟକୁ

ଅପ୍ରିୟ ସତ୍ୟକୁ, ହୃଦୟ ଫଟେଇ

ବିଭଙ୍ଗ ମନରେ ପ୍ରାଣକୁ କନ୍ଦେଇ

ସଂପର୍କକୁ ଫାଡି, ପ୍ରେମକୁ ଛିଣ୍ଡେଇ ॥

କିଏ ବା ତୋର ସମକକ୍ଷ

କାହିଁକି ଏତେ ଛଳନା

ଜୀଇଁବାର ରାସ୍ତାରେ ବିଛାଉ

ଅଫେରା ପ୍ରବଞ୍ଚନା ॥

ସ୍ପର୍ଶରେ ତୋର

ନୀରବତା ବି ଉଠେ ଶିହରି

ଜିତି କି ବି ହାରିଥାଏ

ଆତ୍ମାର ଉତ୍ତୁଙ୍ଗ କେଶରୀ ॥

ହେ ମୃତ୍ୟୁ

ତୁ ପୁଣି ତ୍ରିପୁର ବିଜୟୀ, ଅପରାଜେୟ

ମୂଲ୍ୟହୀନ ତୋ ପାଶେ

ସ୍ଥାନ, କାଳ, ପାତ୍ର ଅଥବା ସମୟ ॥

ସୁଖ ବା କି ମିଳେ ଭୀରୁପଣରେ

ଏଇ କଣ ବୀରତ୍ୱ

ଉହାଡରେ ଆସି ଆକ୍ରମଣ କରୁ

ଦୁର୍ବଳ, ବିବଶ ଅବା ଅସହାୟ କ୍ଷଣରେ ॥

କାଳଜୟୀ ପରା ; କେ ବା ତୋର ପ୍ରତିସମ

କାହିଁକି ବୁଣୁ ଛନ୍ଦ କପଟର ଚକ୍ରବ୍ୟୁହ

କାପୁରୁଷର ମିଥ୍ୟା ଫୁଟାଣି 

କର୍ମକ୍ଷେତ୍ରର ବାଟ ଓଗାଳି

କଢେଇନେଉ ମଶାଣି ॥

ପଦଧ୍ୱନିରେ ତୋର 

ବିପଦର ଘଣ୍ଟି ; ଜ୍ୱାଳା ବି ନିର୍ମମ

ଅମରର କୀର୍ତ୍ତି ଛାଡି

ହାରିଯାଏ ପରାକ୍ରମୀ ବିକ୍ରମ ॥