ଗୁରୁବାରିଆ କବିତା

ପକ୍ଷୀ ଡେଣାରେ ଚଳଚଞ୍ଚଳ 

ଗୋଟେ ଅଳସ ସକାଳ 

ଅବିଚଳିତ ସ୍ଥିରତା ଭୋଗିଥିବା ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ ରାତି ,

ନିରଂଜନା..ତୁମେ କବାଟ ଖୋଲିଲଣି ସାଥୀ...?

କୂଳ କିନାରା ଆଖି ପାଉନଥିବା ସମୁଦ୍ର

ବ୍ୟର୍ଥ ପ୍ରୟାସ ବାନ୍ଧି ରଖିବାକୁ ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ

ଦେଖ 

କ୍ଷତାକ୍ତ ଠେକୁଆଟି ଡିଆଁ ମାରି ଉଠୁଛି 

ଦୋଦୁଲ୍ୟ ଛାତିର ,

ନିରଂଜନା..ତୁମେ ବିଛଣା ଭାଙ୍ଗିଲଣି ରାତିର...?

ନବବିବାହିତା ସୁନ୍ଦରୀ 

ଅସଂଜତ ସିଂଦୁର ଲେପିଦେଲା କିବା ଆକାଶ ମୁହଁରେ

ଦେଖ 

ଝରି ପଡୁଛି ମହମ ଦେହରୁ ଲାଲ୍ ଶାଢୀ କାନି ,

ନିରଂଜନା..ତୁମେ ଦାଣ୍ଡ ଦୁଆର ଗୋବର ଲେପିଲଣି...?

ନା...?

ତୁମେ କେମିତିକା ବୋହୂ ,

ଏଯାଏଁ ଶିଖିପାରିଲନି ଗୋଟେ ଅଳସ ରାତ୍ରୀର ବିଦାୟ ସଂଗୀତ..!?

ଏଇ ନିଅ 

ପିନ୍ଧି ପକାଅ ମୋ ମା'ର ହସହସ ମୁହଁ ,

ଶିଖିଯିବ ବଳେ 

ରାତିକୁ ଦିନ କରିବାର ମନ୍ତ୍ର 

କି ଖରା ବର୍ଷା ଶୀତ କାକର ହେମନ୍ତ ବସନ୍ତ..!!