ଗୋପୀ ଆଳାପ

     ଆଜ ସେ ନାଗରୀ ବର

     ବୋଲଇ ନାହିଁ ଗୋ ତର

କାହିଁ ସେ କହ୍ନାଇ     କ୍ଷଣିକ ଅନାଇ

      ରସାଇ ଛାଡିଲା ଡର ।

     ଓଢଣୀ ଦେଲା ସେ ଟାଣି

     ଦେଖାଇ ଭଙ୍ଗିମା ଠାଣି

ଏତେ ସରି ଭଲା     ହନ୍ତସନ୍ତ କଲା

     କେମନ୍ତେ ଆଣନ୍ତି ପାଣି ।

      ରସିକ ପଣିଆ ଥାଟେ

      ମୁରଲୀ ବଜାଇ ବାଟେ

ମୁଁ ତ ବ୍ରଜବାଳୀ   ପଛେ ପଛେ ଚାଲି

      ଜଗିଥିଲା ନଦୀ ଘାଟେ ।

      ଲୁଚି ସେ କେଉଁଠି ଥିଲା

      ଗୁପତେ ଲଗାଇ ଲୀଳା

ଫୁଙ୍କି ଯେ ମନ୍ତର    ହୋଇଲା ଅନ୍ତର

      ତରଳାଇ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଶିଳା ।

      କୁଞ୍ଚିତ ତାହାର କେଶ

      ମଦନ ମୋହନ ବେଶ

ନହୁଏ ବିସୋର   କଲା ଯା' କିଶୋର

      ଥୟ ତ ଲାଗୁନି ଲେଶ ।

      ଚପଳ ମତି କି ତାର

      ଛୁଇଁଗଲା ବାରବାର

ଶ୍ୟାମଘନ ମୁଖ   ଦେଖି ଲାଗେ ସୁଖ

     ସରଗ କେତେ ବା ଛାର ।

     ହେଲେ ହେଉ ପଛେ ପାପ

     ସହି ହେଲାନି ଲୋ ତାପ

ଯମୁନା ବକ୍ଷରେ  ତା ତୁଲେ ସଖ୍ୟରେ

      ଖେଳିଥିଲି ବାହି ଚାପ ।

       ଛଇଳ ଛବି ଛଟକ

      ନୟନେ ରଖି ଅଟକ

ହାତ ଥୋଇ ହାତେ  ବିଚରିଲି ସାଥେ

      ଗୋବରଧନ କଟକ ।

      ଅଧୀର ପାହୁଡ ପାଦେ

      ମଧୁର ନୂପୁର ନାଦେ

ହେଲି ଯାହା ବଣା କାହୁଁ ତୋତେ ଜଣା

      ମରୁଅଛି ଅବସାଦେ ।

       ରସିକ ପୁଅ ନନ୍ଦର

      ବୁଲନ୍ତେ ଗିରି କନ୍ଦର

ରଚିଲା ପୀରତି   ଦେଖି ସେ କୀରତି

      ପୋତିଲା ମଥା ମନ୍ଦର ।

      ମନକୁ ତାହାର ତୋଷି

     ଡୋଳା ଦେଇଥିଲି ଖୋସି

ବଇଁଶୀ ଅଧରେ     ପ୍ରଣୟ ଛନ୍ଦରେ

     ରହିଲି ତା' ନାମ ଘୋଷି ।

      ଯାହା କଲା ଚିତ୍ତଚୋର

     ପ୍ରାଣନାଥ ବୋଲି ମୋର

କହି ଗଲା କାନେ    ନକହିବୁ ଆନେ

      ଲାଜ ଲାଗିଲାଣି ଘୋର ।

      ମଦନ ମୋହନ ଫାଶ

     ଅଳପ ନୋହେ ତା' ରାସ

ଅନୁରାଗେ ମନ     ହେଲାଣି ଉଚ୍ଛନ୍ନ

     ଧରମ ଗଲା ଲୋ ନାଶ ।

      ରଙ୍ଗାଧର ବିମ୍ବ ପାଟି

      ଧଇର୍ଯ୍ୟ ଦେଇଛି କାଟି

ମଧୁର ପରଶେ   ହିୟା ମୋ ହରଷେ

      ସତେକି ଯାଇଛି ଫାଟି ।