ଗୋଲାପ

ଗୋଲାପ ଫୁଲଟି

ସବୁବେଳେ ଦେଖ

ମୁରୁକି ମୁରୁକି ହସେ,

ପାଖ ଦେଇ ଟିକେ

ଚାଲିଗଲେ ତାର

ଗୋଲାପୀ ଗୋଲାପୀ ବାସେ ।  

କେତେବେଳେ ସିଏ

ସମର୍ପିତ ହୁଏ

ପ୍ରଭୁ ପାଦ କମଳରେ,

କେତେବେଳେ ଅବା

ଶୋଭା ପାଉଥାଏ 

ଫୁଟି ପୁଷ୍ପ ବାଟିକାରେ । 

ବେଳେବେଳେ ସେ ତ

ବର୍ଦ୍ଧନ କରଇ

ମଧୁଶାଳାପୁର ଶୋଭା,

ହସୁଥାଏ କେବେ

ପ୍ରେୟସୀ ମଥାରେ

ମଣ୍ଡିଦେଇ ତାର ଗଭା । 

ମନ୍ଦିର ହେଉ ବା

ମଧୁଶାଳାପୁର

ହେଉବା ପ୍ରେୟସୀ ଗଭା,

ସବୁ ଯାଗାରେ ସେ

ସୈାନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ଖଣି

ପ୍ରକାଶଇ ତାର ଆଭା । 

ସୈାନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ଖଣି

ହେଲେବି ଗୋଲାପ

କଣ୍ଟକିତ ଶେଯେ ଶୁଏ,

ସବୁବେଳେ ଭୟ

କାଳେ କେତେବେଳେ

ଛିଡାଇ ନେବକି କିଏ । 

ସୈାନ୍ଦର୍ଯ୍ୟଟି ତାର

ସମ୍ପଦ ଅଟଇ

କଣ୍ଟକ ଅଟେ ବିପଦ,

ସମ୍ପଦ ପଛରେ

ରହିଛି ବିପଦ

ହସ ପଛେ ପଛେ ଖେଦ । 

ସମ୍ଫଦ ବିପଦ

ଆଉ ଦୁଃଖ ସୁଖ

ପାଖାପାଖି ଥାଏ ରହି,

କାହା ପାଖେ ଖାଲି

ରହିଛି ସମ୍ପଦ

ବିପଦ ପାଶେ ନଥାଇ ।

ଧନୀ ଲୋକ ପରା

ଗୋଲାପ ପରାୟେ

କଣ୍ଟକିତ ଶେଯେ ଶୁଏ,

ଚୋର ଡକାୟତ

ରାଜକର ଭୟେ

ଆଖିରେ ନିଦ ନଥାଏ । 

ସୈାନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ସମ୍ପଦ

ଏ ଦୁଇ ପଛରେ

ବିପଦ ରହିଛି ଟାକି,

ଗୋଲାପ ତୋଳିଲେ

କଣ୍ଟା ଆଘାତକୁ

ଡରିଗଲେ ଚଳିବକି!