ଘର

ଝିଅଟିଏ,

ନାଲି ନେଳି ରଙ୍ଗ ଦେଇ,

ଆଙ୍କିଥିଲା ସୁନ୍ଦର ଘରଟିଏ।

କହୁଥିଲା ମାଆକୁ ତାର,

ଆମର ବି ଏମିତି ଘରଟେ ତୋଳ,

ଭାଙ୍ଗିଦେ ଏ ଛୋଟ କୁଡିଆଟି,

ଏଠି ଖାଲି ବରଷାର ଅଥଳ ସମୁଦ୍ର,

ନିଦାଘ ର ପ୍ରଖର କିରଣ,

ଆଉ ଅନ୍ଧାରର ଅତ୍ୱଳ ଗହ୍ୱର।

ମୋ ସାଙ୍ଗ ମିନତୀର କେତେ ସୁନ୍ଦର ଉଆସ,

କିନ୍ତୁ କ'ଣ ପାଇଁ ଆମର ଏ ଭଙ୍ଗା କୁଡିଆ?

ମାଆ ତାର ଥିଲା ନିର୍ବାକ, ନିଷ୍ପନ୍ଦ,

ପଥର ମୂର୍ତ୍ତିଟିଏ ଭଳି,

ବୁଝେଇ ପାରୁନଥିଲା ଅବୁଝା ଝିଅକୁ,

କହି ପାରୁନଥିଲା ଏ କୁଡିଆହିଁ ଆମର ସର୍ବସ୍ୱ,

ୟାକୁ ଛାଡି ଆମର ଯେ ସ୍ଥିତି ଅସମ୍ଭବ।