!! ଘର !!

ମଥା ଉପରେ ବୋଉର ପଣତ ପରି ଘର

କେବେ ପବନରେ ଉଡି ଗଲେ ବି

ମୁଁ ଜାବୁଡି ଧରେ ତା କାନି

ମୋ ବୋଉର ଅଧାଗଢା ଜୀବନ ପରି ମୋ ଘର

ତଥାପି ନିଜର

ଅତି ଆପଣାର !

କେବେଠୁ ଭାବି ଥିଲିି ସୁନ୍ଦର ଘର ର ନକ୍ସା

ଏକାନ୍ତ ଭାବେ ମୋ ଆପଣାର ଘର

ଘର ଆଗରେ ଲୁହାର ଫାଟକ

ଝୁଲୁ ଥିବ ନାମ ଫଳକ

ଅନ୍ୟ ପଟେ କୁକୁର ପ୍ରତି ସାବଧାନ ର

ସତର୍କତାମୂଳକ ସୂଚନା ।

ଲନ୍ ଟିଏ ଥିବ

ବେତ ଚେୟାର ଉପରେ ବସି

ନୀଳ ଆକାଶକୁ ଚାହୁଁଥିବି

କାହାର ତାଗିଦ୍ ରେ ଉଠି ଯାଉଥିବି

ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ରାତିର କାକର ଭିଜାକୁ ପଛରେ ଛାଡି ।

ସେମିତି କିଛି ହେଲାନି

ଆମ ଘରେ ସାରାଜୀବନ ବନ୍ଧା ପଡିଗଲା !

ମୋ ଘର ବୋଲି ଯେଉଁ ସ୍ବତନ୍ତ୍ରତାର ବଡିମା

ହୃଦୟରେ ଗଜରୁ ଥିଲା -

ସେ ମନ ର କେଉଁ ନିଭୃତ କୋଣରେ କେବେଠୁ

ହଜି ଗଲାଣି ।

ଏବେ ଆମ ଘର ହିଁ ମୋ ଘର....

ମୋ ଘରେ ମୋ ବୁଢୀ ମାଆ

ଏବେ ବି ଘରର ମୂରବୀ

ସମସ୍ତେ ତା ଅନୁଶାସନରେ ଶାସିତ

ସେଇଠି ଗୋଟେ ଏକାନ୍ନବର୍ତ୍ତୀ ପରିବାରର ବୋଝ

ମୋ କାନ୍ଧରେ ସବାର୍ ,

ଘରର ଯାବତୀୟ ହାନିଲାଭର ହିସାବ ଫର୍ଦ୍ଦ

ମୋ ବୋଉ ଖୋଲି ବସେ

ଯେବେ ପ୍ରବାସରୁ ମୁଁ ଘରକୁ ଆସେ ।

ପୁତୁରା ଝିଆରୀ ସାନ ବୋହୁ ମାନଙ୍କ

ମଥାନତ ପ୍ରଣିପାତରେ ମୋ ଛାତି ପୁରିଉଠେ ,

ବୋଝ ବୋହିବାର କଷ୍ଟ କୁ

ମୁଁ ପାଶୋରି ପକାଏ

ମୋ ଘର ଭରି ଯାଏ ଆନନ୍ଦରେ ଯେମିତି

ମୁଁ ପାଦ ଥୋଇଲେ ଅଗଣାରେ !

ଘରଟିଏ କେବେ ନହକା ଡାଳରେ

କେବେ ଉଚ୍ଚ ତାଳ ଗଛରେ

ଘରଟିଏ କେବେ ଝାଟିମାଟି ନଡା ଛପରରେ

ହୋଇ ପାରେ ଜରିପାଲ ଟଣା

ଯାଯାବର ଜୀବନରେ ।

ଘର ସୁରକ୍ଷା ଦିଏ ଜୀବନ କୁ

ଶୀତ ବର୍ଷା ରୌଦ୍ର ତାପରୁ

କେବେ ଘର ପାଲଟି ଯାଏ ହାର୍ମ୍ୟ

ଶୀତ ତାପ ନିୟନ୍ତ୍ରୀତ ବିଳାସ କୋଠରୀ ।

କିନ୍ତୁ ଘର ତେବେ ଘର ପରି ଲାଗେ

ଯେବେ ସବୁ ପ୍ରିୟ ଜନ ଙ୍କ ଶ୍ରଦ୍ଧାର ଝୋଟି

ଅଙ୍କିତ ହେଉଥାଏ ମନର ମାଟି କାନ୍ଥରେ !!