ଏକାଦଶ ଅବତାର

ଆଶା-ଆକାଂକ୍ଷାର ଧୁଳି-ଝଡ଼ ଭିତରେ 

ପୋତି ହୋଇଗଲା କେତେ ସ୍ବପ୍ନର ଘର ,

ଭାଗ୍ଯ-ଭବିଷ୍ୟତର ମରୁଭୂମିଟା 

ପରିଚୟ ଖୋଜୁଛି ହୋଇ ବାର-ଦୁଆର ।

ରୁକୁଣା ରଥ ସେ ଅଣଲେଉଟା 

ପଡ଼ିନାହିଁ ଫେରିବାର ପଦ ଚିହ୍ନ-ଗାର,

ରାଧିକା ମନ ନେଇ ଚାହିଁ ରହିଛି ସେ

ସତେ କି ଫେରିବେ କାହ୍ନୁ-ତା' ପରମେଶ୍ବର।

ପ୍ରତିଧ୍ବନିତ ହୁଏ ଖାଲି କେତେ ଅସହାୟଙ୍କ 

ହା-କଷ୍ଟ ହା-କଷ୍ଟ କରୁଣ ଚିତ୍କାର, 

ଇଛା ଥାଇ କିଛି କରିବାର ଶକ୍ତି ପାଏନି 

ହୋଇ ଯାଏ ସ୍ଥାଣୁ-ଅଥର୍ବ-ନାଚ଼ାର।

ହେ ଈଶ୍ୱର, ତୁମେ କିବା ଶୁଣ ନାହିଁ 

କେତେ ଦୀନ-ଦୁଃଖିଙ୍କ ହା-ହା କାର, 

ଯାହା ମୁଁ ପ୍ରତି ମୁହୁର୍ତ୍ତେ ଶୁଣି ପାରୁଛି 

ଏହି କାନେ ମୋର ବାରମ୍ବାର।

ଆଉ ଥରେ ମାତ୍ର ଓହ୍ଲାଇ ଆସ 

ହେଉଛି କେତେ ଅନ୍ଯାୟ-ବ୍ଯଭିଚ଼ାର, 

ଅଧର୍ମକୁ ବିନାଶି ଧର୍ମର ପ୍ରତିଷ୍ଠା ପାଇଁ 

ନିଅ ତୁମେ ଏକାଦଶ ଅବତାର।