ଏକା ଏକା

ଏହି ଜୀବନଟା ଲାଗେ କେବେ ବାଲିଘର କେବେ ପର ,

ସବୁ ଖାଲି ମିଠା ମିଠା କଥାର ଅଟନ୍ତି ଯାଦୁଗର |

କହିବି କାହାକୁ ? ଶୁଣିବା ବା କିଏ ?ବୁଝିବାକୁ କେହି ନାହିଁ ,

ଏବେ ଏକା ଏକା ଡର ଲାଗେ ଅତୀତକୁ ଚାହିଁ |

ଦୁନିଆରେ ଏକା ଏକା ଆସିଥିଲି, ଯିବି ଏକା ଚାଲି ,

କାହିଁକି ମିଥ୍ୟା ମୋହ ମାୟାର ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ହେଲି ?

ଦିନେ ସବୁ ଥିଲେ ମୋର ନିଜର, ବଡ ଆପଣାର ,

ଏବେ ସବୁ ଛାଡି ଚାଲିଗଲେ, କରିଦେଇ ମୋତେ ପର |

ଭାବୁଛି, କାହିଁକି କେଜାଣି ଗଢ଼ିଲି ସ୍ୱପ୍ନର ସୁନା ଘର ,

ଆଶାରେ ଭରସା କଲି, ଧୋଇଦେଲା ତାକୁ ବିନ୍ଦୁ କୁହୁଡିର |

ପିତାମାତା ବନ୍ଧୁ ପରିଜନ ଥିଲେ, ଥିଲା ପ୍ରାଣର ପ୍ରିୟା,

କିଏ ଚାଲିଗଲା, କିଏ ଛାଡିଦେଲା, କେହି ନାହିଁ ସାହା |

ଭାଙ୍ଗି ଦେଇ ସେଇ ସୁନା ଘର, କଲା ଛାରଖାର,

ସୁନା ଚାଲିଗଲା, ସ୍ବପ୍ନ ଭାଙ୍ଗିଗଲା, ଭାଙ୍ଗି ଦେଲ ଘର |

ସୁନାକୁ ମୋହର ଚୋରି କରିନେଲା କେହି ଅଜଣା ମଣିଷ ,

ଜାଳି ଦେଇ ମନକୁ ମୋର, କରିଦେଲା ସିଏ ପାଉଁଶ |

ସ୍ବପ୍ନ ଯାହା ଦେଖିଥିଲି, ସବୁ ଭାଙ୍ଗି ହେଲା ଚୁରମାର ,

ଆପଣାର ହୋଇ ପର ହୋଇଗଲି, ଅଜଣା ହେଲା ନିଜର |

ଘର ଭାଙ୍ଗିଯାଇ ହେଲା ଏବେ ଦେଖ ,ଅଳିଆ ଗଦା ,

କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଯେତେ ଲୁହ ଝରାଇଲେ ,ହେଉନି ଓଦା |

ଏକା ଏକା ଏବେ ଦିନତ ହୋଇଛି ମୋର ଅନ୍ଧାର ,

ସାହସ ପାଉନି ଆଖି ଖୋଲିବାକୁ, ଆଲୁଅକୁ ଲାଗେ ଡର |

ମୋର ସଙ୍ଗେ ଅଛି ,ଖାଲି ନିଃସଙ୍ଗତା ସାଥି ହୋଇ ,

ଦ୍ୱାରାଉଛି ମୋତେ କହି ଏବେ ,ଛାଡି ଚାଲିଯିବା ପାଇଁ |

ନିଃସଙ୍ଗ ଏଇ ଜୀବନର ନିଃସଙ୍ଗତା ଖାଲି ସାଥି ହୁଏ ,

ଏକା ଏକା ହୋଇ , ଖାଲି ଅତୀତଯେ ମନେ ପଡ଼ିଯାଏ |

ଭାବୁଛି କାହିଁକି ଭୁଲିଲି ଜୀବନର ସେହି ଅପ୍ରିୟ ସତ୍ୟକୁ ?

ବାଟବଣା ହୋଇ ନଦେଖିଲି ,ମିଥ୍ୟାର ଏହି ମାୟା ଜାଲକୁ |

ଏକା ଏକା ଏବେ ଅପେକ୍ଷାରେ ଅଛି ମୃତ୍ୟୁକୁ ଚାହିଁ ,

ସିଏବି ନିଷ୍ଠୁର ହୋଇଛି, ପାଶେ ବେଗି ଆସୁ ନାହିଁ |