ଏଇତ ଜୀବନ

ଏ ଜୀବନ

 ଏକ ସତରଞ୍ଜ ପରି

କେବେ ଯାଏ ଜିତି,

କେବେ କିଏ ଯାଏ ହାରି ।

ହେଲେ ଆନମନା

ଶତ୍ରୁ ଦିଏ ଛନ୍ଦି,

ରାଜା ହୁଏ ବନ୍ଦୀ

ସେନା ଯାଇଥାନ୍ତି ମରି।

ସ୍ୱାର୍ଥକୁ ଜାବୁଡି

ହାତୀ,ଘୋଡା ଚଢି

କରି ଯୁଦ୍ଧ ରଡି

ଆଜି ବହୁବଳୀ ପରି ।

ସାଜି ରାଜ୍ୟ ପ୍ରେମୀ

ପ୍ରଜାଙ୍କୁ ମତେଇ 

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଚେତେଇ

ବଜାନ୍ତି ଯୁଦ୍ଧର ତୁରୀ ।

ବିଜୟ କେତନ

ଗଡେ ପାଉ ଶୋଭା

ବଢୁ ରାଜ୍ୟ ଆଭା

ବୈଧବ୍ୟ ବରନ୍ତୁ ନାରୀ ।

କପଟୀ ନରେଶ

ମିଛ ପ୍ରଲୋଭନେ

ମଧୁର ବଚନେ

ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦିଅନ୍ତି ଭାରି ।

 

 ଅଦୃଶ୍ୟ ସେ ଲେଖା

ସେନା ତ୍ୟାଗ ଫଳେ

ନରେଶ କପାଳେ

କେବେ ବଢେ ରାଜ୍ୟ ଶିରୀ ।

ଟୁଛ ଅଭିମାନେ

ହୋଇ ଅହଙ୍କାରୀ

ପର ଦାରା ହରି

କେବେ ପୁଣି ହତଶିରି ।