ଅନୁପମ ଭାରତ

ହିମାଳୟ ଯା'ର ମଥାର ମୁକୁଟ

ସାଗର ଯା' ପାଦ ଧୁଏ

ସେହି ତ ମୋ' ପ୍ରିୟ ଜନମ ଭୂଇଁ

ତା' ପଦେ ମୋ ମଥା ନୁଏଁ।

କେଡେ ମନୋରମ ରୂପେ ଅନୁପମ

ଏଇ ମୋ ଭାରତ ଦେଶ 

ସମଗ୍ର ଏସିଆ ମାନଚିତ୍ରେ ତା'ର

ମହୁଲ ଫୁଲିଆ ବେଶ ।

କି କୁହୁକ ଅଛି ତା' ରି ପଣତେ

ଆଜିଯାଏଁ ଜଣାନାହିଁ

ହିନ୍ଦୁ, ମୁସଲିମ, ଶିଖ, ଖ୍ରୀଷ୍ଟିଆନ

ସଭିଏଁ ବୋଲାନ୍ତି ଭାଇ ।

କେତେ ସୁର,ବୀର ଜନମି ତା' କୋଳେ

ରଖି ଯାଇଛନ୍ତି ଯଶ

ଆହୁରି ଜନ୍ମିବେ ଟେକ ତା' ରଖିବେ

ଦେଖାଇ ନିଜ ପୌରୁଷ ।

ମୋ ଦେଶର ନାରୀ ବୀରା ରମଣୀ

ଝାଂସିରାଣୀ, ଲକ୍ଷ୍ମୀବାଈ

ରଣ ରଙ୍ଗୀନୀର ମର୍ଯ୍ୟାଦା ଲଭିଲେ

ମାତୃଭୂମି ରକ୍ଷା ପାଇଁ।

ଭୁଲି ଘରଦ୍ୱାର, ସାଥୀ, ସାଙ୍ଗ ମେଳ

ମାଆ ହୃଦୟକୁ ଭାଙ୍ଗି 

ଏ ଦେଶ ଯବାନ ଦିଏ ଆତ୍ମବଳୀ 

ମାତୃକା ସୁରକ୍ଷା ଲାଗି ।

ବହୁ ଭାଷା ଭାଷୀ ତା'ର ଅଧିବାସୀ

ଗୋଟିଏ ସୂତାରେ ଗୁନ୍ଥା

ସୁରୁଯ ଉଇଁଲେ ଏକସ୍ୱରେ ଶୁଭେ

ଜୟ ହେ ଭାରତ ମାତା ।

ମୋ ଦେଶ ମଳୟ ସାତ ସୁରେ ବହେ

ଗାଇ ଜତୀୟ ସଙ୍ଗୀତ

ନଦୀ,ପରବତେ ପ୍ରାଣ ସଞ୍ଚରିତ

ଶୁଷ୍କ ତରୁ ପଲ୍ଲବୀତ ।

ଅସି ଠାରୁ ଶକ୍ତ କବିଙ୍କ ଲେଖନୀ

ବାକ୍ୟ ବାଣେ ପାରେ ଛେଦି 

ଗାଳ୍ପିକେ, ଭାବୁକେ, ମାଟିରୁ ଆକାଶ,

ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ଯାଏଁ ଭେଦି ।

ମୋ ଦେଶ ସଂସ୍କୃତି ସବୁଠୁ ନିଆରା

ଶୁଦ୍ଧ ତା'ର ପରମ୍ପରା

ରଙ୍ଗ,ରୂପ ମଧ୍ୟେ ନରଖି ପ୍ରଭେଦ

ଆଦରଇ ଭାଇଚାରା।

ଗର୍ବେ,ଗଉରବେ ଉଡାଇ ତ୍ରିରଙ୍ଗା

ପାଳୁଛୁ ଜାତୀୟ ପର୍ଵ 

ପାଳୁଛୁ, ପାଳିବୁ ଜୀବ ଥିବା ଯାଏଁ

ଏଇତ ଆମରି ଗର୍ବ ।