ଏଇ ସେହି ମହିୟସୀ

ପ୍ରଶାନ୍ତ କୁମାର ସାହୁ

ଦେଖ ବନ୍ଧୁ ଦେଖ...

ଏଇ ସେହି ମହିୟସୀ

ଯା'ର ପ୍ରତି ରେଣୁ ବିଜୟୀ ପ୍ରତ୍ୟାଶୀ,

ଶତ ଦୁର୍ନିବାର ନିରାୟୁଧ ବାହୁବଳେ

ଅଖଣ୍ଡକୀର୍ତ୍ତି ଅମଳିନ ମହୀତଳେ,

ଭଗବତୀ ବରାଶିଷେ ଯା' ନିବାସୀ

ପୂଣ୍ୟ ଭୂଭାରତେ କଷି ଏକତାର ରଶି ।

ମାତୃଭକ୍ତ ଦିନେ ସୁନାଗଡ଼ ଗଢ଼ି

ଯହିଁ ଆଜ ଛତ୍ରଗଡ଼ ଘାଟୀ ,

ଅଲଘ୍ୟଂ ଥିଲା ସେ ଦୁର୍ଗ ଅରୁନ୍ତୁଦ ରଣେ

କଳିଙ୍ଗର ସୁରକ୍ଷା ଯା'ର ଏକହି ପ୍ରତିଜ୍ଞା

ପ୍ରତି ରକ୍ତବିନ୍ଦୁରେ ଜୁଆର ଅନୁକ୍ଷଣେ,

ଏଇ ସେହି ଲାଲମାଟି ଛତ୍ରଗଡ଼ ଘାଟୀ

ବୀର ଗାଥା ବୀର ନିର୍ଯ୍ୟାସ ପ୍ରୟାସୀ ।

ଶୈଳୋଦ୍ଦଭବ କଳିଙ୍ଗେ ଅଗ୍ରଦୂତ

ଗଢ଼ି କଳା ଉତ୍କର୍ଷତା ଶୈଳେ ମନୋରଥ ,

ଦକ୍ଷପ୍ରଜାପତି ମନ୍ଦିରର ଅଙ୍ଗେ 

ବିଷମ ସ୍ଥାପତ୍ୟର ପ୍ରଥମ ନିକାସୀ ।

ଯହିଁ ଦିନେ ସଂଚାରିଲା ଭିତି

ଅଦମିତ ସୂର୍ଯ୍ୟ ସାମ୍ରାଜ୍ୟର ହୃଦେ ,

ଚିରି ତା'ର ସ୍ବାଭିମାନ ପାଦରେ ମକଚ଼ି

ବୀର ପାଇକ ନାଚ଼ିଲେ ସହର୍ଷ ନାଦେ,

"ବନ୍ଦେ ଉତ୍କଳ ଜନନୀ" ,

 ସ୍ବାଧିନ ମୋ ଦେହ ସ୍ବାଧିନ ଇତିହ

ପରଞ୍ଜୟ ପ୍ରିୟ ଯହିଁ ନିତ୍ୟ ବର୍ଚ୍ଚସ୍ବୀ ।

ଏଇ ସେହି ମାଟି ବନ୍ଧୁ ,

ଦେଖିଯାଅ ଗଢ଼ିଅଛି ନବ ଯୁଗ

ଜାଳି କାଳିମା ଅନ୍ଧଗଳିର

ନିଆଁଖୁଣ୍ଟାର ପ୍ରତି ସ୍ଫଲିଙ୍ଗରେ ,

ପାଇକ କବିର ସେଇ ବୀରମାଟି କଥା

ରୂପାୟନ ପ୍ରତି ହୃଦତନ୍ତ୍ରୀରେ ,

ଉଠିଥିଲା ନବ ପଲ୍ଲବ ତୁଙ୍ଗ ଶିଖରୀ ଚୂଳେ

ହସିଥିଲା ପାଣ୍ଡିତ୍ୟରେ ଏ ଉତ୍କଳ ଭୂବନ

ଧରି ନବରୂପ ପଞ୍ଚସଖା ମେଳେ ,

ଏଇ ସେହି ବାଣପୁର ଦୁର୍ଗ ଅଦମ୍ୟ

ଉତ୍କଳର ପୂଣ୍ୟ ହୃଦୟ ଉଚ୍ଛ୍ବାସ

କାହୁଁ ସେହୁ ହେବ ନୀଥର ବିଶ୍ବାସୀ

ଅଜର ଅମର ଯା'ର ଅସୀ ଅାଉ ମସୀ ।