ଦୁସ୍ଥିତିର ରୂପ

ତନ୍ତ୍ରର ମନ୍ତ୍ରେ ଜନତା ସୁପ୍ତେ

ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେଉଛି ନିଜକୁ ଗୁପ୍ତେ

ନିଜ ଗୋଡ଼େ ମାରଇ କୁରାଢ଼ି

ବିପଦ ପଡ଼ିଲେ ପକାଏ ରଡ଼ି । 

ଭବିଷ୍ଯ ପୀଢିର ନକରି ଚିନ୍ତା

ମୁର୍ଖ କହେ ମୁଁ ଚାଲାକୀ ଏକା

ଶିକ୍ଷାର ମୂଲ୍ଯ ବୁଝେନି ଜନ

ନିଜକୁ କରାଏ ହୀନଠୁହୀନ । 

ଅଳସୁଆ ପୀଢି ନେଉଛି ଜନ୍ମ

ମାଗଣା ପାଇକି ହେଉଛି ହୀନ

ବିରୋଧ ସ୍ୱର ମରେ ପ୍ରତିକ୍ଷଣ

ଅସ୍ତିତ୍ବ ହରାଇ ବସେ ମଉନ । 

ଜୀବନର ମାନେ ଭୁଲେ ମଣିଷ

ଭୋଜନ ବ୍ୟସନେ କାଟେ ଦିବସ

ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବ ପାଇଁ ନାହିଁ ଯୋଗ୍ୟତା

ଛଡ଼ାଅ ଉପାଧି ହେ ବିଶ୍ୱବିଧାତା । 

ଆଜିର ସମୟ କାଲି ସରିବ

ଆଜି ପାଉଛୁ କାଲି ନଥିବ

ଅସୀମ କେବଳ ବିବେକ ବୁଦ୍ଧି

ନୀତିନିଷ୍ଠ ହୁଅ ପାଇବୁ ସିଦ୍ଧି।