ଦୁଃସ୍ୱପ୍ନ କି ମରିଚିକା ?

ଅନାଇ ବସିଲି ଖାଲି ପଣକୁ

    ଖାଲି ଯାଗାଟାରେ ବସି

ଖାଲିରୁ ଫୁଟିବ ଅକ୍ଷର

    ଅକ୍ଷରରୁ ଶବ୍ଦ

ଶବ୍ଦରୁ ବାକ୍ଯ

    ଆଉ ତୁମକୁ ନେଇ 

କେତେ ଧାଡ଼ିର କବିତା ଖଣ୍ଡେ । 

ପ୍ରତ୍ୟେକ ଅକ୍ଷରରେ ଥିବ ତୁମ ଗନ୍ଧ

    ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜନ୍ମିଥିବେ 

ତୁମ ପ୍ରେମର ଔରସରୁ

    ଆଉ ମାନସ ଗର୍ଭରୁ

ସେହି ମାନଙ୍କର କେଁ କଟର, 

    ହସ ଖେଳକୁ ନେଇ

‌ହେବ ମୋର ନା, 

    ଆମର ସ୍ୱର୍ଗର କବିତା ଘର । 

ତାଙ୍କର ରୂପ ରଙ୍ଗ, 

    ହସ ଉଲ୍ଲାସରେ 

ଆମେ ଭୂଲିଯିବା ଦିନରାତିକୁ,

    ଟାଣ ଖରା, ବର୍ଷା ଆଉ ଶୀତକୁ

ସେଇମାନେ ହିଁ ଗାଇ ଚାଲିବେ

    ଆମ ହଦୟ ମଞ୍ଜିର ସାର କଥାକୁ । 

ଯେବେ ସବୁ ଧିରେ ଧିରେ ଚୁପ୍ ହୋଇଯିବ

    ଆମେ ବସି ହଜି ଯାଇଥିବା 

ସେ ନୀରବତା ଭିତରେ

    ଅଚାନକ ଚମକି ପଡ଼ି ! 

ଆଖି ନିରାଟି ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଦେଖିବା

    ଆମ ମଧ୍ଯରେ ଥିବ 

ଅଳ୍ପ ଟିକିଏ ଯାଗା

    ସେଥିରେ ଟିକିଏ ଶୀତଳ ପବନ

କୁହୁଳୁ ଥିବା ଦେହକୁ 

    ଜଳାଇ ଦେବାକୁ । 

କେଉଁ ଏକ ଦୂର ଷ୍ଟେସନରୁ ରେଳଟି

    କାନଫଟା ହୁଇସିଲଟିଏ ଦେଇ ଛୁଟିଚାଲିବ

ଛାତି ଚିରି ଶୂନ୍ୟତାର

    ଧିରେ ଧିରେ ତା'ର ଛାତି ଥରା ଶବ୍ଦ 

ମିଶି ମିଶି ଯିବ

    ପୁଣି ସେଇ ଖାଲିଟା ଭିତରେ । 

ଆମେ ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଫେରି ପାଇବା

    ଚିହ୍ନା ଚିହ୍ନା ଲାଗୁଥିବା ସେଇ ଷ୍ଟେସନରେ

ଗୋଟେ ବେଞ୍ଚରେ ତୁମେ 

    ମୋ କାନ୍ଧରେ ଭରାଦେଇ    

ଶୋଇଥବ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇ । 

ତୁମ ଫେରିବାର ସମୟ 

    ହୋଇ ଯାଇଥିବା ଭଳି ଲାଗିବ

ଆଗରେ ଝୁଲୁଥିବା ଘଡ଼ିଟିକୁ ଦେଖି   

  ସମୟଟାକୁ ଚିହ୍ନି ପାରୁନଥିବି  । 

ଆଗରେ ଖରାଦିନ ସକାଳର 

     ଟାଇଁ ଟାଇଁ ଖରା

ଆଉ ତୁମର ଲମ୍ବି ଯାଇଥିବା ଛାଇ

     ଯାହା ପୁଣି ଲିଭି ଲିଭି ଯାଉଛି   । 

ତୁମେ ଦୁଃସ୍ବପ୍ନ କି  

     ମରିଚିକା ନୁହେଁ ତ   ???