ଦୁଃଖଦ ଜୀବନ ଛବି

କବିଶ୍ରୀ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ଚନ୍ଦ୍ର ମିଶ୍ର , ମଙ୍ଗଳାଯୋଡି , ଖୋର୍ଦ୍ଧା

ହେମନ୍ତ, ବସନ୍ତ ମଧ୍ୟଭାଗେ ଶୀତ କୁହୁଡି ଚାଦର ଢାଙ୍କି

ଅବନୀ ଉପରେ ସୁଖ, ଦୁଃଖ ର ଚିତ୍ର ଦେଇଛି ଆଙ୍କି ।

ଉତ୍ତର ଦିଗରୁ ଲହରେ ପବନ ହୀମଗିରି ଶିଖଛୁଇଁ

ତାହାର ପ୍ରତାପେ ଶୀତେଇ ଉଠଇ ଏଇ ମୋ ମରତ ଭୂଇଁ ।

ସନ୍ଧ୍ୟାକାଳ ଜହ୍ନ ଦିଶେ ଧୂମ୍ରବର୍ଣ୍ଣ ଝରାଏ ଶିଶୀର କଣା

ବରଫ ସେଜରେ ସତେକି ଗୋ ଉର୍ବୀ ହେଉଅଛି ବାଟବଣା ।।

ଏକାଳେ ଏକଇ ଦୁଃଖିନୀ ତାର କୁନି ଶିଶୁ କୋଳେ ଧରି

ସହର ତଳିର ଦୋକାନ ଦୁଆରେ ବସିଛି ମନକୁ ମାରି ।

କେଡେ ଅଭାଗିନୀ ହୀନିକପାଳି ମୁଁ ନାହିଁ କିଛି ଆଶ ବାସ

କୁହ କୁହ ପ୍ରଭୁ ମୋ ଜୀବନେ କିଆଁ ଭରିଦେଇଛ ନିରାଶ ।

ବିଳପେ ହୃଦୟ ଶୀତ ଜରଜର ଆହା କି ବିକଳ ଭରେ

ବୁକୁରେ ଜାବୁଡ଼ି ନୟନପିତ୍ତୁଳା ଛିଣ୍ଡା ବସନ ଉହାଡେ ।

କି ଦୋଷେ କି ଅବା ପାପେ ଏ ଜନମ ଦେଇଅଛ ଧରାତଳେ

ମୁଁ-ସିନା ପାପି ନିଷ୍ଠାପ ଶିଶୁ ମୋ ଯନ୍ତ୍ରଣା କିଆଁ ସହେ ।

ନିଃଶବ୍ଦ ରଜନୀ ନିଶାଗରଜନ ସଙ୍ଗେ କାକର ବରଷା

ଶୀତଳିତ କରି ଥରାଇ ଦେଉଛି ଥରି ଉଠୁଥିଲା ରସା ।

ଦେହ ଲୁଚୁନାହିଁ ସାତସିଆଁ ତାର ପିନ୍ଧା ପଣତ କାନୀରେ

ଘୋଡାଇ ଦେଉଛି କୋଟିନିଧୀ ସମ ସେ ଅମୃତ ସନ୍ତାନରେ ।

ତଥାପି ଜନନୀ ଜନମ ଦାୟିନୀ ଆଶାଦୀପ ର ଉତ୍ତାପେ

ଉଷ୍ମତା ଭରି ଦିଏ ସତେ ତାର ପଣତ ଉହାଡ ତଳେ ।

ରାତି ସରୁ ନାହିଁ ସକାଳ ସୁରୂଯ ଆଖିପାଉନାହିଁ ରାତି

ତଥାପି ଆଶା ର ପ୍ରତିକ୍ଷା ପ୍ରଭାତ ରାତି ଯାଉ ଅଛିବିତି ।

ଫୁଙ୍ଗୁଳା ଦେହରେ ଶୂନ୍ୟ ଆଶ୍ରୟରେ ରାତି ଶୀତ ଦିଏ ଢାଙ୍କି

ଏ ଦୁଃଖଦ ଚିତ୍ର କଲମେ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ଲୂହରେ ଦେଇଛି ଆଙ୍କି ।