ଦୁହିତା

ଦୁଇ କୁଳହିତା ଅଟଇ ଦୁହିତା

ଏ କଥା ନୁହେଁ ଅନ୍ୟଥା

ଅତି ଅଲିଅଳି ପିତା ଗଳାମାଳି

ବିତରେ ସ୍ନେହ ଶରଧା ।

ଜନନୀ କୋଳରେ ହସି ଖେଳି ବଢେ

ଭାଇ ଭଉଣୀ ମେଳରେ

ତା ହସରେ ଉଏଁ ସୂରୁଜ ସେ ଘରେ

କାନ୍ଦିଲେ ବରଷା ଝରେ ।

ଝିଅଥିଲେ ଘରେ ସୁଖଫୁଲ ଫୁଟେ

ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ଝର ଝର

ଝିଅଥିଲେ ଘରେ ଘରଟି ସୁନ୍ଦର

ହୋଇ ଥାଏ ଭରପୁର ।

ବହୁ ପୂଣ୍ୟ ଥିଲେ ଦୁହିତା ଜନମ

ନିଏ ଗୃହ ଅଗଣାରେ

କନ୍ୟାଦାନ କରି ଜନକ ଲଭନ୍ତି

 ପୂଣ୍ୟ ଅପାର ଜୀବନରେ ।

ମଥାରେ ସିନ୍ଦୁର ହାତେ ଶଙ୍ଖା ନାଇ

ପତି ସୁହାଗିନୀ ହୋଇ

ଶାଶୁଘର ଏରୁଣ୍ଡି ବନ୍ଧ ଡେଇଁ ସେ

ରହେ କୁଳବଧୂ ହୋଇ ।

ପରକୁ ଆପଣା କରେ ବାନ୍ଧେସ୍ନେହ 

ପ୍ରେମ ମମତା ଡୋରିରେ 

ଆସୁ ଯେତେ ଦୁଃଖ ଝଡ ସବୁସହେ

ସର୍ବଂସହା ବୋହୂ ଟିଏ ।

ଦୁଇଟି ବଂଶର ମର୍ଯ୍ୟଦା ନିମନ୍ତେ

ନୀଳକଣ୍ଠ ସାଜେ ସେହି

ପର ଝିଅ ବୋଲି ଯେ ଗଞ୍ଜଣା ସହେ

କୁଳରକ୍ଷା କରେସେହି ।

ଝିଅଟିଏ ପରୀଟିଏ ତା ହସରେ

ଘର ହସେ ଖିଲିଖିଲି

କନ୍ୟାରତ୍ନ ଟିଏସ ବୁଝରେ ସଭିଏଁ

ଭାବନା ତାକୁ ମାମୁଲି ।

ଶାଶୁଘରେ ଗୃହଲକ୍ଷ୍ମୀ ଘରର ସେ

ଦୁହିତା ବଢାଏ ଶୋଭା

ଜନନୀ ଭଗୀନୀ ସୂତା ଯାୟା ରୂପେ

 ତୂଲାଏ ସେ ତା ଭୂମିକା ।