ଦ୍ରୁମ

କେବେ ମାଟିର ଜଠର ତଳୁ

ବୀଜ ଟିଏ ଅଙ୍କୁରିତ ହୁଏ

ପଲ୍ଲବିତ ହୁଏ ,

ପଞ୍ଚଭୂତର ବିଭୂତିରେ ବିସ୍ତାରି ଯାଏ

ତା ମହିମାଦୀପ୍ତ କାୟ ଛାୟା ....

ସେ ମଥା ତୋଳେ ଛୁଇଁବାକୁ ନଭ ,

ସୂର୍ଯ୍ୟ ନମସ୍କାର ମୁଦ୍ରାରେ ଦଣ୍ଡାୟ ମାନ

କାଳ କାଳ ।

ଦ୍ରୁମ ଟିଏ ଯେତିକି ପ୍ରଲମ୍ବିତ ହେଉଥାଏ

ଶୂନ୍ୟ ଆକାଶର ଦିଗନ୍ତ ଆଡେ

ସେତିକି ନିମଜ୍ଜୀତ ହେଉଥାଏ

ଧରଣୀର ଅଭ୍ୟନ୍ତରେ

ତା ଚେତନାର ଚେର ଗୁଛମାନ

ମାଟିକୁ ଜାବୁଡି ଧରୁଥାନ୍ତି

ମାଆ କୋଳେ ଶିଶୁଟିଏ ପରି ।

ସେ ବିହ୍ବଳ ପଣରେ ପିଉଥାଏ

ମାଆ ଛାତିର ମକରନ୍ଦ

ଅମନ୍ଦଗାମିନୀ ସ୍ରୋତସ୍ବିନୀର ଚିର ଅମୃତ ପୟ ।

ଆକାଶର ତାରା ଫୁଲ

ପ୍ରଗଳ୍ଭ କରୁଥାଏ ଦ୍ରୁମର ମନ ମନ୍ଦିର

ତା ନିଃସର୍ତ୍ତ ସମାଧି ମୁଦ୍ରାରେ

ଶାଶାଙ୍କର ପ୍ରୀତି ପୀଉଷର ଧାର

ରକ୍ତିମ ସୂର୍ଯ୍ୟର ଲାଲିମା

ତିଳକ କପାଳଳରେ ତା'ର !

ଆଶୀଷର ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁରେ ସ୍ନିଗ୍ଧ

ପର୍ଣ୍ଣ ସୁମଞ୍ଜୁଳ !!

ଦ୍ରୁମଟିଏ ନିରବଧି ସାଧନାର

ସିଦ୍ଧ ପୁରୁଷ ,

ଜୀବନ ସୃଷ୍ଟିର ମହତ୍ ଆକାଂକ୍ଷାର

ଅନିର୍ବଚନୀୟ ଅସ୍ତିତ୍ବ ।

ଜୀବନର ବ୍ୟାପ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତି ରେ ନଥାଏ

ଥାଏ ତ୍ୟାଗରେ ,ତିତିକ୍ଷାରେ ,

ଚିରଦିନ ସମର୍ପଣ ମୁଦ୍ରାରେ ।

ଏଇ ବୋଧେ ଜୀବନର ଧ୍ରୁବ ସତ୍ୟ....

ଗୋଟେ ଚିର ରହସ୍ୟ

ଐଶୀ ଚେତନା

ଏଇ ବୋଧେ ମଗ୍ନ ମାଟିର ସ୍ନିଗ୍ଧ ସୃଷ୍ଟି

ଇପ୍ସିତ କାମନା ।

କେତେ ନିଟୋଳ ଜହ୍ନରାତିର ଅଭିସାର

କେତେ ରାକା ରଜନୀର ସୀତ୍କାର

ଅଙ୍ଗୀଭୂତ ଏଇ ଦ୍ରୁମର ଗହନ ଶାଖାରେ ଶାଖାରେ,

କେତେ ପିକର କୁହୁ

ପକ୍ଷୀର କାକଳି

କେତେ ନୀଡ ତ୍ରାସହୀନ ଦ୍ରୁମ ର ଛାତିରେ ।

ଫୁଟାଇଛି କେତେ ହସ ଫୁଲ

ଫଳାଇଛି କେତେ ଫଳ

ସମାଜର କଲ୍ୟାଣ ବାଞ୍ଛାରେ ।

ଦ୍ରୁମ ଟିଏ ସହିଚିବି ଯାତନା ଅନେକ

ଦାରୁଣ ନିଦାଘ କଷଣ

ସହିଚିବି କେତେ ବତାସୀ ଝଡର ନିର୍ମମ ଅତ୍ୟାଚାର

କେବେ ଭୂଲୁଣ୍ଠିତ ତା ଅସହାୟ ଶାଖା ପତ୍ର ,

ତଥାପି କେତେ କାରୁଣିକ ସେ

ମହିମାଦୀପ୍ତ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବ ଚେତନା ପୁରୁଷ

ନିରବରେ ବାଣ୍ଟି ଚାଲିଚି ତା କୋମଳ ଶୀତଳ ପରଶ ।

ଦ୍ରୁମ କେବେ ବିସ୍ତାପିତ ନୁହେଁ

ନୁହେଁ ବି ପଳାତକ ,

ସେ ନତମୁଖ ମାଟିର ପାଦତଳେ

ସେ ଚିରଦିନ ମାଟିର ସନ୍ତାନ

ମାଟି ତା'ର ମାଆ କୋଳ

ମମତା ମହକ ।

-----